Professor Green - Alive Till I'm Dead

Virgin Records

Als we op een dag tegenover hem zouden komen te staan, dan zwijgen we liever over vergelijkingen met Eminem en Dizzee Rascal. Uit vrees voor een dreun op ons al zo gehavende smoelwerk. Die vergelijkingen komen anders niet uit de lucht vallen. Nasale raps en roestige grime worden in de handen van Professor Green tot clevere popnummers gekneed. Met debuutalbum ‘Alive Till I’m Dead’ levert hem dat nu ook een mooie plek op tussen de twee voornoemde heren.

Green, die door intimi ook wel eens Stephen Paul Manderson wordt genoemd, lijkt dan ook alles mee te hebben om als een geloofwaardig rapper over te komen: ouders die uitblinken in afwezigheid, grootouders en tantes die de jongen opvangen en opvoeden en twee kozijns die nog als enige familie overblijven. Er zijn er al voor minder beginnen rappen. En toch hoor je de professor (de platenfirma vermeldt expliciet dat hij zichzelf die titel heeft toegeëigend, u zou maar eens kunnen denken dat...) geen uur lang klagen en jammeren over een slechte jeugd.

Zijn carrière begon dan ook al op vroege leeftijd op rolletjes te lopen. Tien jaar geleden zette de toen zestienjarige knul het op een rappen. Just for fun, maar hij won wel de ene na de andere battle. Het was Mike Skinner van The Streets die het jonge grut bij de kraag vatte en hem op zijn eigen label The Beats mixtapes liet maken.

En nu speelt Manderson dus met de grote jongens mee. Met ‘Alive Till I’m Dead’ zet hij alvast een stevige stap naar de top. Singles I Need You Tonight (yep, met een sample van INXS - moeten we nog verklappen uit welk nummer?) en Just Be Good To Green (yappa, The SOS Band) zetten alvast een niet mis te verstane feesttoon voor dit album. Toch klinkt het ons bijzonder gevarieerd in de oren.

Het hele spectrum aan muziekgenres wordt door de prof doorgelicht: rock (City Of Gold en Oh My God), drum & bass (Monster), dubstep (Jungle), new wave (Do For You), dance (Falling Down), dub (Closing The Door) en funk (Kids That Love To Dance - horen we daar Casino Funk van Dr. Strafe?). En hij weet zich te omringen met goed getypecaste artiesten als Lily Allen, Example, Fink, Labrinth en Emeli Sandé (hou die dame in het oog!).

Daarmee maakt Professor Green wat ons betreft een ideale popplaat. Eentje die bij momenten doodgewoon leutig catchy klinkt en op andere momenten even iets dieper kan gaan. Een zeer geslaagd experiment van de professor zo lijkt ons. Eureka!

Professor Green speelt op 3 november in de Botanique.