Psychopunch - Sweet Baby Octane

Steamhammer

Wat is er mooier dan ongecompliceerde punkrock spelen met een stel vrienden en je ondertussen nergens zorgen over maken? Dat schijnt het Zweedse Psychopunch al sinds 1999 goed af te gaan. Niks leek een eenergieke, elfde studiorelease in de weg te zitten. Die is er dan ook gekomen in de vorm van 'Sweet Baby Octane.'

Toch liep de laatste tijd niet alles op rolletjes. Om uiteenlopende redenen vonden er in 2013 een paar personeelswisselingen plaats die het karakter van de band in meerdere opzichten hebben veranderd. Niet alleen is er met Magnus Henriksson (ex Eclipse) voor het eerst een sologitarist in dienst; ook de manier van werken onderging een grondige verandering. Zo is het feit dat alle bandleden zijn ingezet bij het schrijfproces een primeur.

Die nieuwe werkwijze heeft volgens de band een bijzonder frisse plaat opgeleverd. Dat lijkt goed nieuws voor wie houdt van het vorige album 'Smakk Valley' dat net in de overgangsperiode uitkwam. De opvolger heeft ook wel iets van zo'n typische poppunkplaat in de stijl van bijvoorbeeld Supercharger. Maar op het eerste gehoor ligt het niveau wel iets lager. De hooks zijn veelal mat en voorspelbaar, de opbouw van de pakweg eerste zes nummers is weinig opwindend en de zang van JM klinkt geforceerd.

Iedere afwijking van het standaardgeluid komt dan over als een welkome poging de plaat te redden. Het inhuren van diverse, vrouwelijke gastvocalisten blijkt in dat kader een goede zet. Single Forever And A Day, een duet met de Duitse zangeres Clare Von Stitch, is de meest geslaagde samenwerking. Een losse luchtigheid a la Dollyrots voert de boventoon en brengt die typische poppunksfeer mee die in veel andere nummers niet doorkomt.

Psychopunch probeert ook op andere manieren te verrassen. Op Drinking Alone is voor het eerst in de bandgeschiedenis een akoestische gitaar te horen; let wel: bespeeld door drummer Jocke. Dat smaakte kennelijk naar meer want in het harde Masquerade is een korte pauze ingelast voor de snaren zonder pluggen, ditmaal gewoon onder leiding van Henriksson.

Tegen het slot worden er zelfs een paar lekkere meeschreeuwrefreinen uit de hoge hoed getoverd. What Did I Say bijvorbeeld krijg je niet meer uit je hoofd. Bonustrack The New Alive, alleen op de cd-versie verkrijgbaar, sluit daarbij perfect aan en presenteert tevens een dubbele basdrum.

Vergeleken met 'Smakk Valley' valt dit nieuwe werk wat tegen. En toch kent het een aantal sterke nummers die in tijden van gemixte, online playlists zeker een overlevingskans hebben. Misschien kan, hoewel niet echt rock-'n-roll, de inzet van de band de doorslag geven. Het is duidelijk dat men de tijd en moeite heeft genomen onderling beter samen te werken en nieuwe paden te betreden. Op grond daarvan is een voldoende op zijn plaats.