Psychopunch - The Last Goodbye

Silverdust Records

De mannen van Psychopunch weten na twaalf jaar wel wat de do’s en don’ts zijn in de punkrock. Ze houden zich niet nodeloos bezig met muzikale experimentjes. Deze Zweden beschikken immers over de nodige kennis om een goed rockalbum tevoorschijn te toveren. Op hun meest recente – en inmiddels negende – plaat, ‘The Last Goodbye’, horen we oerdegelijke punkrock zonder overbodige toeters of bellen.

Wat we op deze cd te horen krijgen is dan ook niet bepaald verrassend te noemen. De rauwe vocals, opzwepende drums en staccato gitaarakkoorden die een constante vormen doorheen het hele album werden voorheen al door ontelbare andere punkbands gebruikt.

Maar muziek hoeft niet noodzakelijk origineel te zijn om goed te klinken. Dat bewijzen deze vier Zweden ruimschoots, want alle tien nummers op deze schijf zijn stuk voor stuk waanzinnig catchy. Opener Long Time Coming en Another Sunday Morning vallen in dat verband op in positieve zin.

Heel afwisselend is deze plaat echter niet. Na enkele nummers begint onze vinger steeds vaker naar het forward-knopje te zoeken, want de standaard opbouw van deze tracks verveelt erg snel. Creativiteit is in de punkscene misschien niet zo stoer, maar een frisse invloed zou dit album al heel wat spannender maken.

Opvallend is wel dat deze oude rotten in het punkvak zich afwenden van de gebruikelijke politieke kritiek die met dit genre gepaard gaat. De songteksten blijven dit keer erg oppervlakkig en ook de titels van de nummers zijn behoorlijk melancholisch voor een punkband (I’m Not Over You, The Way She’s Kissing, The Last Goodbye). Maar hé, ook stoere jongens hebben gevoelens.

Kortom, ‘The Last Goodbye’ is de geschikte plaat voor de doorgewinterde punker die een leuk schijfje zoekt om naar te luisteren tijdens een lange autorit of het opknappen van een vervelende klus. Maar zij die op zoek zijn naar gewaagde muzikale vernieuwingen met een scherp randje zullen niet meteen vrolijk worden van deze plaat.