Public Service Broadcasting - The Race For Space

Test Card Recordings

Van ‘The Right Stuff’ over ‘Apollo 13’ tot ‘Interstellar’: de bioscoop is soms een regelrecht planetarium. Dus waarom geen muziek over de ruimtevaart, moet Public Service Broadcasting (PSB) gedacht hebben. Het resultaat is ‘The Race For Space’, een ruimtereis tussen wedijverende Sovjets en Amerikanen. Met veel sterren en zelden zwarte gaten.

Voor 'The Race For Space’ doken ze voor de tweede keer op rij het magazijn van het British Film Institute in. Op hun debuut ‘Inform – Educate – Entertain’ brouwden ze instrumentals rond historische samples – stemmen uit de twintigste eeuw over de eerste beklimming van de Mount Everest, de uitvinding de kleurentelevisie, … Nu reiken ze hoger.

PSB heeft zijn niche duidelijk gevonden. En dat is niet zomaar rocken rond geschiedenis, maar hulde brengen aan de exploratiedrift van de mens. President Kennedy gooit de kaarten van ‘The Race For Space’ op tafel, in een speech uit 1962. Prachtig hoe JFK de missie van zijn astronauten vergelijkt met die van de Everest-beklimmers: “Because it is there.” En zo meteen ook de twee albums van PSB aan elkaar plakt.

Na die openingsrede gaat PSB enkele jaren terug in de tijd. Eerst naar 1957, met Sputnik. Daarna naar Gagarin. Inderdaad, het zijn in de jaren vijftig vooral de Russen die successen boeken buiten de aarde. Sputnik drijft van minimal techno naar synthrock. Terwijl Gagarin de behandeling krijgt van een superheld, met actierock, aangestuurd door gitaar en blazers.

Ook in het optimistische E.V.A. (“He’s walking in space”) vinden woord en geluid het prima met elkaar. En de dodelijke afloop van Apollo 1 krijgt op Fire In The Cockpit niet meer dan wat gekraak. Een ijzingwekkend contrast met de heroïek van Gagarin.

Aan afwisseling ook geen gebrek. PSB gooit niet zomaar met mijlpalen. Het toont hoe ze evolueerden, met muziek die verandert van kleur. Verrassend is bijvoorbeeld Valentina: zonder sample, maar met de stemmen van Smoke Fairies. Op Tomorrow laten gedempte gitaren en strijkers het doek vallen over het Apollo-programma, en over de ‘The Race For Space’. Het is 1972.

Als instrumentale band heb je het nooit gemakkelijk. En spoken word-passages zijn al sinds Godspeed You! Black Emperor niet meer origineel. Intrigeert ‘The Race For Space’ dus wel genoeg? Zeker als je oor hebt voor de samples. En als je weet dat het geen samenraapsels of imitaties zijn, maar authentieke stemmen uit een heel ander tijdperk. Benieuwd welke les we volgende keer krijgen van PSB.