Quentin Dujardin - Le Silence Des Saisons
Agua Music
Kent u de uit Dinant afkomstige Quentin Dujardin al? Dujardin is een klassiek getraind muzikant, die hoofdzakelijk bezig is met de gevaren van zes snaren. Als musicus reist hij veel en doet hij zo allerhande ervaringen op, die hem beïnvloeden. Zo blijkt uit zijn website en zijn nieuwste werkstuk. Dujardin heeft al veel albums en (bijdragen aan) soundtracks op zijn cv staan. En dat hij op relatief jonge leeftijd al heeft mogen samenwerken met onder meer Toots Thielemans en Jef Neve zegt toch iets over zijn muzikale kwaliteiten.
Al van bij de eerste, spaarzame maar knappe gitaartokkels in Madagascar overheerst er kalmte en reflectie. Dat blijkt ook uit de manier waarop Dujardin heel even doelbewust de stilte toelaat. Het nummer maakt duidelijk dat Dujardin zijn compositie de nodige ademruimte gegeven heeft en organisch heeft laten groeien.
Renaissance trekt de luisteraar meteen in de diepte mee. Heel knap hoe een eenzame, traag opbouwende riff aanzwelt en, onder meer dankzij de begeleiding van harmonica, cello en viool, een klankenpalet in herinnering brengt dat aan het beste van DAAU doet denken.
Het thema van dit nieuwe album is de relatie tussen mens en natuur. In eerste instantie gaat het om composities, die groeiden uit een enkele akoestische gitaar; maar toch krijgt elk nummer op het album andere accenten. Zo wordt het nummer ‘Compostela’ opgeluisterd door een Galicisch vrouwenkoor (Ialma) en worden andere composities dan weer aangevuld met de knappe chromatische harmonicageluiden van Olivier Hernandez of krijgen ze andere accenten zoals cello, viool en percussie.
Marc & Farouk doet het met erg klassiek gitaarspel terwijl het sublieme Baritone een van de uithangborden van het album blijkt te zijn. Ook Green River doet, net als Dany On The Road, zijn titel alle eer aan en zou met dat knappe gitaarslidewerk niet misstaan hebben op de soundtrack van 'Into The Wild'.
Bamako is het wat exotische buitenbeentje en The Postcard toont dan weer de diverse inspiratiebronnen van Dujardin. Une Dernière Danse is romantisch en vormt de soundtrack bij een gezellig etentje. Petit Modave mag de boel afsluiten, een wat teder en reflectief gitaarmoment waarbij we even aan de gitaartokkels van Nick Drake denken.
‘Le Silence Des Saisons’ is een erg rustig, maar bijzonder sfeervol album, waarbij het gitaargeluid een nostalgische melancholie opwekt. Het is een soort soundtrack voor de verbeelding van de luisteraar, een bijzonder fraai in elkaar gevlochten geheel. We gaan zeker nog van Dujardin horen en zijn erg benieuwd hoe die nieuwe composities zich live zullen vertalen.