Quilt - Plaza

Mexican Summer

Een lege fauteuil midden in een verder lege kamer. Twee manshoge, betraliede vensters die uitzicht bieden op een urbane skyline in avondschemering. De hoes van 'Plaza', het derde album van Quilt, laat het nodige aan de verbeelding over. In eerste instantie een doodgewoon, ontspannen plaatje van een opgeruimd huis in de zomer. Maar ook een raadselachtig, lichtelijk verontrustende weergave van eenzaamheid en kosmopolitische hitte. Het is een treffend beeld; ook de muziek van de band uit Boston is dubbelzinnig en geeft haar geheimen maar mondjesmaat prijs.

Als dit dan klinkt alsof we hier te doen hebben met een ontoegankelijke plaat, dan is dat een grove misvatting. De kracht van 'Plaza' is juist de achteloosheid waarmee bedrieglijk eenvoudige songs als Roller, Eliot St. en Your Island zich na de eerste keer afspelen onmiddelijk in je onderbewustzijn nestelen. Dat ligt enerzijds aan het gegeven dat Quilt graag leentjebuur speelt bij allerhande groepen die in het collectieve kortetermijngeheugen gegrift staan. We horen niet alleen The Shins en Hospitality, maar ook Camera Obscura en Temples terug. Anderzijds ligt het simpelweg aan de hoge kwaliteit van de liedjes zelf, die we door hun gelaagdheid ook weken later nog verre van beu raken. Hoe vrolijk en aanstekelijk het materiaal ook mag klinken, hap-slik-weg-pop is het dus allerminst.

De opener Passersby kent een heerlijk loom tempo en bedient zich van een prettige, licht onvlambare, psychedelische toets – de invloed van producer Jarvis Taveniere (multi-instrumentalist, bekend van Woods) is duidelijk hoorbaar. Roller wiegt de luisteraar nog wat dieper slaapdronken met een indommelende gitaarriff en verleidelijke vocalen. Maar de grootste troef van de band is de prachtige samenzang tussen de twee songsmeden. Neem de outro van Padova: de harmonie van de wat bekakte Shane Butler en de zoetgevooisde Anna Fox Rochinski is delicaat, maar tegelijkertijd zo subtiel dat hij haast vervliegt. Het maakt Padova samen met het eerdergenoemde Eliot St. tot een hoogtepunt van het album.

Hier ontvouwt zich ook de mystieke component van 'Plaza'. Butler heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij een liefhebber is van exotische hymnes, harmonieën, en spiritualiteit. Dat komt er nu nog veel beter uit dan op de eveneens geprezen voorganger 'Held In Splendor' uit 2014. Los van de lucide, ingetogen samenzang zit het transcedente hem in de thematiek van dagdromen en de tijd die voorbijkabbelt. Quilt bewerkstelligt zo heel knap haar eigen vicieuze cirkeltje. Voortdurend bekruipt je het gevoel van een auditief déja vu.

Het uitzonderlijke van deze groep is dat ze ingenieuze technieken laat klinken als simpele hatseflats. Quilt weet een geit te melken door er louter langs te lopen.

Hoe ze dat doen, kunt u live meemaken in Het Bos te Antwerpen op 17 mei.