Race Horses - Goodbye Falkenburg

Fantastic Plastic

Of u deze laatste zin nu in positieve dan wel in negatieve zin moet interpreteren, maakt u zelf maar uit aan het einde van deze recensie. In ieder geval is Race Horses een ongewone band. Het viertal, afkomstig uit Wales, verfrommelt verschillende stijlen tot een grote prop die ze dan met een geweldige kracht in je aangezicht ramt. Sixtiespop, glamrock, noise, psychedelica, postpunk, geen genre waar de jongens zich niet lieten door inspireren. Glo Ac Oren begint zelfs bijna poëtisch. Met tinkelbelletjes, een pianootje en fijne samenzang in een zo goed als onverstaanbaar taaltje creëert de band een humoristisch tafereeltje. En dat is ook de trend van deze plaat: opgewekte gitaarlijntjes, krachtige zangpartijen en een hoop humor. Het is trouwens diezelfde humor die de rode draad doorheen ‘Goodbye Falkenburg’ lijkt te zijn. Dat er een vogel in plaats van een paard op de hoes staat hoeft dan ook niet te verwonderen. Dit debuut klinkt soms briljant, zoals aan het eind van opener Man In My Mind, maar even vaak wat vergezocht en gekunsteld. Zo klinkt het opgewekte Cake met haar schijnbaar eenvoudige gitaarspel en haar sixtiesstemmetjes genre Byrds en Beach Boys als een opgewekte meezinger, maar zit die song eigenlijk verdomd knap in elkaar. Captain Penelope Smith eindigt dan weer in een sprookjeswereld terwijl Discopig een halve minuut trommelgeluiden bevat. Deze plaat gaat in feite nergens heen, al kan “nergens” natuurlijk ook een bestemming zijn. Fans van Frank Zappa zullen dit zeker zien zitten, maar wie houdt van compacte albums zal hier zijn tanden stuk op bijten.