Radical G - Darkness Falls

Sonic Angel

Radical G belichaamt de definitie van selfmade man vrij goed. Zowat elke credit op deze plaat wordt Glenn Keteleer zelf toegeschreven, tot de vocals toe. En dat is niet minder dan knap te noemen. Zeker als blijkt dat hier echt wel enkele straffe dingen op staan. 'Darkness Falls' is het tweede album van de Belg en werd al gechart door Laurent Garnier en Dave Clarke.

Afgelopen jaar ging hij mee als vast voorprogramma van de Lords Of Acid en nam hij remixen aan voor The Neon Judgement en Hard Ton. Maar dit soort namedropping is helemaal niet nodig, integendeel.

Een persende sound die staat te popelen om los te barsten, daarmee start Late Night Match. Er is bijna geen betere manier om een album op gang te trekken. En wanneer de beat invalt, slaat het kwaad dan ook meteen toe. Het resultaat is een verzengend feest van een dikke vijf minuten. Wij horen het betere Goose, ook al vanwege de tekst die wel degelijk inhoud heeft.

Wasted doet het kalmer aan, maar in een liveset moet dit impressionant zijn. De beat bleept als een onderzeese radar die per ronde meer spanning voelt naderen. Reason Why knalt er wel op los met hyperfluctuerende beats. Een oldschool synthgeluid geeft het geheel een spacey tintje. Het snelle tempo maakt zelfs het beluisteren hiervan tot een race.

Radical G steekt oude en nieuwe succesformules uit technoland samen in een modern jasje. Die rode draad is een werk van lange adem, maar aan het eind is nagenoeg de hele cd draaibaar. Keteleer zingt Fly Me To The Moon en mag ons gerust meenemen op deze donkere trip.

Bij Shake It!!! blijkt dat je best creatief moet zijn met eerder monotone beats en zonder, op enkele effectjes na, melodieuze uitschieters. Toch is en blijft het aangenaam ratelen met die echoënde sirene, die ongetwijfeld werkt op een dansvloer.

De mosterd blijft wel niet altijd plakken. Vocals en productie van Resistance In Me en Justice Failed Today lijken oud en al lang voorbijgestreefd. Een moderne toets is hier nodig en zo blijkt de weg naar een straf album ook niet zonder obstakels te verlopen.

Beterschap is er met Commander Of The Wheel. De tekst klinkt nog steeds flauw maar muzikaal wordt het geheel terug tot de orde geroepen. Ook Lucifer zet die goede trend verder, al is het nu wel duidelijk dat het beste kruit verschoten is. De krachtige motoren verloren wat van hun toerental en klinken daardoor nu soms flets. Toch lukt het nog een keer om een leuk revivalnummer te brengen: afsluiter Sharpshooter valt zeker niet tegen.

Pinball zet het geheel terug op koers en doet dat alweer door de focus op de muziek te leggen. Doorheen het album was die wel vaker beter uitgewerkt dan de vocalen. 

De basis ligt er, de icing on the cake ontbreekt. Hoe dan ook, aan potentieel mankeert het deze kerel zeker niet. Aangename plaat!