Radiohead - The King Of Limbs

XL Recordings

Koortsachtig vertrouwt de wereldwijde muziekpers vandaag zijn eerste impressies over 'The King Of Limbs' toe aan blog of papier. Radiohead is er namelijk weer in geslaagd om zijn nieuwe plaat spectaculair te lanceren. Het blijven toch marketingprofeten, Thom Yorke en zijn makkers. Moeilijker om te bepalen is of ze ook muziekmessiassen blijven. In elk geval intrigeert 'The King Of Limbs' van top tot teen.

Radioheads vorige album, 'In Rainbows', kwam uit in 2007. Fans betaalden toen het aantal peeschijven dat ze overhadden voor de download. 'The King Of Limbs' wordt niet gratis weggegeven, maar verraste wel een nietsvermoedend publiek door luttele dagen na de albumaankondiging te verschijnen. Je kan je inderdaad afvragen wat het best werkt: wekenlange anticipatie of een korte, krachtige (nieuwe)mediaexplosie.

In al zijn minimalisme borduurt 'The King Of Limbs' voort op 'In Rainbows'. De sound blijft compact en luchtledig en vaak hermetisch, abstract, ondoorgrondelijk. Al kan dat niet van elke song gezegd worden. Neem Lotus Flower, dat zeer begrijpelijk als teaser voor de plaat werd gelanceerd. Het nummer drijft op een solide bas- en drumgroove en Yorke levert een  aanstekelijke, openhartige melodie. Niet bijster experimenteel of vernieuwend, wel sterk.

De vreemde groove van Bloom trekt 'The King Of Lambs' op gang. Yorke brengt zijn eerste lijn bijna profetisch, in een laag register. Regels als "And while the ocean blooms // It's what keeps me alive" verwijzen rechtstreeks naar zijn ecologisch activisme. Tegelijk roept de tekst beelden op uit de film 'Mar Adentro' en lijkt liefde een even belangrijk thema. Yorke croont over knisperende elektronica en het middendeel dampt als een Indische raga.

Codex - een lichte hartslagbeat, een gesuste piano, vlagen blazers en strijkers - valt in dezelfde categorie van filmisch impressionisme. Ook hier wordt liefde gekoppeld aan ongerepte natuur: "Jump off the end // Into a clear lake, no one around // Just dragonflies, fantasize".

Als tegenwicht zijn andere songs eerder begaan met de duisternis van de ziel en het muzikantenbestaan. Little By Little, dat je in medias res overvalt, valt bijvoorbeeld evenzeer op door zijn Beefheart-achtige ritmiek, als door tekstflarden als "The dark self // the pillar of my songs" en "never be an artist // never get judged". In Morning Mr. Magpie lijkt de band zijn eigen invloedrijke aureool te hekelen en in Give Up The Ghost spelen hardnekkige demonen de zanger parten. Dat laatste nummer is trouwens best enerverend. Goddank is er nog Separator om alles degelijk af te sluiten.

'The King Of Limbs' is niet van het kaliber van 'OK Computer' of 'Kid A', is donkerder en loopt stroever dan 'In Rainbows'. Het best valt de plaat nog te vergelijken met 'Amnesiac', het moeilijkere broertje van 'Kid A'. Lotus Flower zal echter snel gecanoniseerd worden. En wie weet? Misschien zal 'The King Of Limbs' na een tijd wel net als zijn eerste single helemaal tot ontluiking komen.