Raglans - Raglans

Gentlemen Recordings

Op Vestrock 2015 liepen we plompverloren midden in hun set de wei op om na amper twee songs te beseffen dat Raglans een prima festivalband was. Hun debuut is hier nu eindelijk ook uit en staat vol met songs, aanstekelijk als de griep.

Ook bij ons werd, net als in de UK gekozen voor opener Digging Holes als single, een makkelijk meezingbaar liedje daar niet van, maar het stond al op de ‘Lone Live’ ep uit 2012. De lijn “This could be the start of something new” klonk drie jaar geleden wellicht hoopvol, maar geloven ze dit anno 2015 nog altijd? Wellicht wel, want sinds hun debuutplaat uitkwam en ze een aantal mooie optredens konden spelen, rees hun ster. Eerst in thuisland Ierland en daarna ook in het Verenigd Koninkrijk.

Op plaat klinkt Digging Holes alleszins nog fris van de lever en ook (Lady) Roll Back The Years swingt als de stereotiepe tiet. Het zijn songs als deze die hen het etiket indie-punk-kwartet opleverden, al zijn deze Raglans even punk als pakweg Lumineers, en daar kan een vingervlugge gitaarsolo als in deze song niets aan veranderen, noch het koortje dat een flauw afkooksel kweelt van de punkslogan“No Future”. “These days are all that we’ve got” slaat hier namelijk op de beperkte houdbaarheid van een liefdesrelatie.

Over teksten gesproken. Als het schoentje soms wringt is het daar. Wie zich kan vereenzelvigen met “fake blood, I can still see visions in the night” uit anti-oorlogssong Fake Blood? Of “That girl was lost to the white lightning” uit White Lightning, steekt de vinger op. Indien de teksten wat minder cryptisch waren, kon Raglans uit deze plaat verschillende hits kunnen puren.Nu twijfelen we. Energie en ohohoooohs zijn niet genoeg om echt iets te voelen bij een lied, ook al lijken Raglans in Natives zelf te denken van wel: “We are what we are, so let these songs be sung and let the words ring far” klinkt het daar.

En toch. Zelfs in onze meest cynische dagen worden wij goed geluimd bij ‘Raglans’ dat deze Dubliners het stadium van rammelende lo-fi nummers oversloegen en meteen op de grote stadiums mikten, nemen we hen niet eens kwalijk. Daarvoor blazen de blazers te warm in The Man From Glasgow en tokkelt de banjo te opwekkend in Down en Born In Storms.

We vinden Raglans helemaal niet indie klinken dus en er mocht van ons gerust wat meer wanhoop en duisternis doorklinken, maar dat dit een debuutplaat vol vlotten, aanstekelijke songs is, staat buiten kijf.

 

Vrijdag 11 december, staat Raglans op Glimps.