Randy Newman - Dark Matter

Nonesuch Records

Randy Newman heeft een probleem. Na tien albums vol ironische observaties van het politieke en persoonlijke leven in doorgaans korte liedjes op een piano, verrast hij niet meer. De elfde plaat had evengoed zijn vierde of zijn achtste kunnen zijn. Is daar iets mis mee? Absoluut niet.

“Never change a winning team”, zeggen de Engelsen en Randy Newman volgt dat principe consequent. So sorry folks. Als jullie met 'Dark Matter' a career move hadden verwacht, zijn jullie eraan voor de moeite. Het zal niet voor deze keer zijn en al evenmin voor de volgende keer, indien die er uberhaupt nog komt. Want echt productief is Newman nooit geweest: zijn vorige, ‘Harps and Angels’, is ondertussen immers al negen jaar oud.

Newman verrast niet meer, hadden wij gezegd. Dat was misschien toch wat overhaast. Opener The Great Debate, een talking song over een debat tussen believers en non-believers van Darwins evolutieleer vol met Newmans gewoonlijke, grappige opmerkingen, een dixielandtussenstuk en een meezing-outro, is helemaal vintage Newman. Het had zo uit zijn musical ‘Faust’ kunnen komen, maar hij maakt er wel een song van meer dan acht minuten van. Gaat hij op zijn oude dag Bob Dylan achterna? Niet echt, maar met een album van veertig minuten voor negen songs kunnen we wel stellen dat hij er echt de tijd voor genomen heeft.

Ooit schreef hij het zondermeer onvergetelijke Political Science. Dat zit er nu niet meer in, maar politiek blijft hem inspireren. In Brothers geeft hij een gesprek tussen Bob en John (Jack) Kennedy weer, waarbij de laatste verliefd blijkt op een Cubaans zangeresje en dat leidt tot een vrolijk calypso-outro. Je voelt dat Newmans werk als succesvol soundtrackcomponist - hij werd al overladen met Oscars, Emma’s, en Grammy’s – de productie beïnvloed heeft. Een simpel achtergrondkoortje wordt al vlug een heel koor en een symfonisch orkest heeft een goede klant aan hem.

De lijn tussen rockarrangementen en symfonische soundtracks is uiterst dun bij de oudere Randy. Op Putin bijvoorbeeld, dat bol staat van de ironie, sluipt een weemoedige viool,die uitdrukkelijk naar Russische volksmuziek verwijst, heel subtiel in het arrangement. Neen, dit is geen plaatje dat hij contractueel tussen twee filmscores heeft bij elkaar geriedeld.

De berouwvolle liefdesverklaringen van de schuldige man die hopeloos verloren is zonder zijn vrouw, maar dat af en toe wel eens vergeet – denk aan het absolute genrestuk Guilty uit ‘Good Old Boys’ – is vaste kost op een Newman-plaat. En dat is nu niet anders. Lost Without You is weer van dat, wat niet wegneemt dat She Choses Me een prachtige ballade is, die niet onderdoet voor zijn beste werk net zoals het gevoelige Wandering Boy dat aan zijn jonge zoon gewijd lijkt.

It’s A Jungle Out There (V2) is een donkere song op een huppelende melodie. Al dansend de hel in; niemand kan je daarbij beter begeleiden dan Randy Newman. De song kreeg trouwens in 2004 al een Emma Award als titelsong van de tv-reeks ‘Monk’

Met ‘Dark Matter’ heeft Randy Newman geen verrassende maar een meer dan degelijke plaat uitgebracht, die een stuk beter is dan zijn vorige. Het wachten heeft geloond, ook voor de fans. Ze komen thuis in het huis van vertrouwen.