Ranger - Where Evil Dwells

Spinefarm Records

Eerst het langverwachte debuut van het Vlaamse Evil Invaders en nu de eerste echte langspeler van het Finse Ranger. Het zijn goeie tijden voor fans van ouderwetse thrash/speedmetal. Benieuwd of het eerste grote werk van het Finse viertal even memorabel blijkt als van hun tegenhangers uit Leopoldsburg.

Hoewel 'Where Evil Dwells' pas hun eerste full album is, is Ranger allang niet meer aan zijn proefstuk toe. Ze hebben al een aantal demo's en ep's in de platenkast staan waarvan de eerste 'Enter The Zone' al dateert van 2009. Qua stijl kunnen we ze dicht in de buurt van Evil Invaders catalogeren met hun ultrasnelle riffs en hoge schreeuwstem. Een vergelijking tussen Where Evil Dwells en Evil Invaders' 'Pulses Of Pleasure' lijkt zich te gaan opdringen.

Het album kent met Defcon 1 een opener die direct een intense sfeer schept. Het geheel klinkt net iets thrashier dan Evil Invaders. Qua riffwerk doen ze zeker niet onder, maar de zanglijnen van Dimi Pontiac lijken bij momenten toch wat te nijpen, vooral ook tijdens Black Circle is dat het geval. Gelukkig ligt de focus dan ook vooral bij het knetterende gitaarwerk.

Net als 'Pulses Of Pleasure' staat ook 'Where Evil Dwells' vol NWOBHM-style gitaarharmonieën en tempowissels. Tijdens nummers zoals Death Zone blijkt hoe graag Ranger zich laat inspireren door de klassieke Britten.

Aan het begin van de meer dan tien minuten durende titeltrack wordt het tempo dan weer even gedrukt met wat sludgy riffwerk om dan toch gaandeweg het ritme weer op te krikken. Eens op topsnelheid blijkt het nummer toch wat structuur te missen. De ene riff volgt de andere op en naar het einde toe vertragen we weer tot we terug naar een eindloos herhalende sludgeriff.

Was dat nummer nu het laatste geweest, dan was het nog begrijpelijk geweest. Nu krijgen we met Storm Of Power nog een extra adrenalineshot van drie minuten toegediend. Die adrenalineshot klinkt opnieuw allesbehalve slecht, maar het is een teken. De details zijn niet helemaal in orde. De manier waarop die gitaarsolo ook plots stopt.

Vooral voor de ouderwetse speedmetalheads is die nieuwe Rangerschijf best wel te pruimen. In tegenstelling tot veel jong geweld klinken de Finnen niet extreem, maar net lekker eighties. Die fans van razendsnelle speedmetal hebben met 'Pulses Of Pleasure' helaas wel nog maar pas een album achter de kiezen dat deze plaat met gemak overstijgt. Lekker riffwerk en bliksemsolo's genoeg, maar de afwerking kon net iets beter. The devil's in the details, zoals men dan pleegt te zeggen.