Ratking - So It Goes
XL Recordings
Terwijl de Teenage Mutant Ninja Turtles pizza eten en de warme damp uit de riooldeksels van Gotham opstijgt, weerklinkt het geluid van Ratking. Vier kinderen van de nineties, in elkaar verstrengeld met de rattenstaarten, krijgen via de bovenwereld allerlei smurrie over zich heen. Die bovenwereld kennen wij als New York City, naast hoofdstad van de hiphop ook één van de meest multiculturele steden ter wereld. Dat hoor je ook op deze plaat. Ratking zou een nieuwe pagina schrijven in het grote hiphopboek, maar daar zullen we nog even op moeten wachten.
Het album start als een wildeman. Een kleine opwarmer of op zijn minst een waarschuwing ware aangenaam geweest. In plaats daarvan krijgen we enkele chaotische, experimentele beats op het bord, vergezeld van de rauwe stemmen van de twee mc’s. Wiki en Hak geven een snak en een snauw, maar de beats dagen hen dan ook uit. De vergelijkingen met andere New Yorkse grootheden worden al snel gemaakt, maar ons vallen vooral de Britse grime-invloeden op. Tijdens Snow Beach zouden wij gezworen hebben Dizzee Rascal te hebben gehoord en de intro nijgt toch ook al snel naar The Streets.
Het is dan ook fijn om de samenwerking met King Krule te horen. So Sick Stories zorgt voor een eerste rustpunt in de plaat en meteen voor een eerste hoogtepunt. Het Londons problemenkind was met zijn Sub Luna City-project al dezelfde richting uit gegaan. En dit nummer ligt zeker in het verlengde daarvan. Krule brengt hier ook een goed refrein, iets wat op dit album zeldzaam blijkt te zijn.
In Remove Ya steken Sporting Life en Ramon het Dipset Anthem in een nieuw jasje. Een ode aan hun stadsgenoot Cam’ron, maar vooral ook één groot “fuck the police”-nummer.
Naarmate het album vordert komen er steeds meer invloeden op ons af, maar Ratking boetseert die allemaal meesterlijk tot een eigen sound: de nowaverap zoals ze het zelf graag noemen. So It Goes en Bug Fights zijn nummers die dit album net dat tikkeltje hoger tillen. Ze zijn gemeen, dierlijk en iets toegankelijker dan de andere nummers. Ook het jeugdige enthousiasme werkt bijzonder aanstekelijk. Het zal ons dan ook niet verbazen dat dit live een adrenalineshot kan worden.
Ratking is jong, vuil en wild. Ze hebben nota genomen van al wie hen voor geweest zijn, maar ze willen vooral ook zichzelf blijven. New York moet niet terug op de kaart gezet worden, maar dit album bewijst dat het er nog steeds broeit van talent. De nieuwste pagina uit het hiphopboek blijft nog maagdelijk wit, maar er werd al wel aan geknaagd.
Ratking speelt op 13 mei in de Brusselse VK*.