Ray LaMontagne and the Pariah Dogs - God Willin' & The Creek Don't Rise

RCA Records

Twee jaar geleden kwam voor de verlegen, bebaarde singer-songwriter Ray LaMontagne eindelijk die welverdiende doorbraak met zijn derde, onwerelds mooie ‘Gossip In The Grain’. Voor de derde keer op rij werkte hij samen met de gerenomeerde producer Ethan Johns (Ryan Adams, Kings Of Leon), maar op zijn nieuwe, vierde album ‘God Willin’ & The Creek Don’t Rise’ nam hij de productie in eigen handen

Nu is dat niet het enige wat nieuw is. Zijn recente liveband fungeerde in de studio ook als zijn vaste begeleidingsband en kreeg de naam The Pariah Dogs mee. Daarin vinden we onder andere bassiste Jennifer Condos (Bruce Springsteen), drummer Jay Belrose (Robert Plant & Alison Kraus) en pedalsteelgitaristen Greg Leisz en Eric Haywood.. Goed, genoeg achtergrond informatie, terug naar het album.

Inmiddels is de eerste single Beg Steal Or Borrow al wel ten gehore gekomen, en die viel zeker niet tegen. Een rasechte countryknaller die de voetjes met gemak in beweging krijgt.Maar een opener als Repo Man hadden we zéker niet aan zien komen. Een langzaam opruiende roots-bluesstamper waarin LaMontagne zich afvraagt of hij het nog wel ziet zitten met zijn lief. “What makes you think I’m ‘bout to take you with me again? I ain’t your Repo Man”, zingt hij met misschien wel zijn meest rauwe en doorleefde stem tot op heden.

Het ontbreken van producer Ethan Johns wordt ook meteen hoorbaar. Geen reverb meer op de vocalen en de sound is veel kaler en rauwer dan op zijn twee voorgangers ‘Till The Sun Turns Black’ en ‘Gossip In The Grain’.

Na de countryballad New York City’s Killing Me worden we opgeschud door de wonderschone titelsong. De formidabele drumpartij van Jay Belrose opent de track als een rommelende onbweersbui die vervolgens kalmte vindt in de dubbele pedalsteelpartijen van Greg Leisz en Eric Haywood, die mooi naar de voorgrond zijn gemixt.

Relaties en het verbreken ervan blijft een thema dat prominent aanwezig is op ‘God Willin’ & The Creek Don’t Rise’ en LaMontagne weet dat om te smeden tot prachtige songs waarbij je de pijn haast zelf voelt. Het rustige Are We Realy Through heeft wat weg van Winter Birds van ‘Gossip In The Grain’ en het jazzy This Love Is Over doet aan Norah Jones denken. Het verschil is echter dat we bij dit nummer niet in slaap vallen.

Het ingetogen Like Rock & Roll And Radio is misschien wel de mooiste track van de plaat: een hemelbestormend mooie en minimalistische ballad waarin Ray vooral het refrein en de brug met de mooiste zanglijnen uit zijn strot perst.

Of het een moeilijke besluit was om voor ‘God Willin’ & The Creek Don’t Rise’ de samenwerking met producer Ethan Johns op te blazen zullen we misschien nooit te weten komen. Maar Ray LaMontagne heeft het bewijs geleverd dat hij ook dan in staat is om een juweel van een album af te leveren. Wij maken daarvoor een diepe, diepe buiging.