Ray LaMontagne - Till The Sun Turns Black
RCA Records
Het zal je maar overkomen: je hoort ’s morgens vroeg net voor je naar je werk vertrekt een nummer op de radio, en wat je hoort is zo overweldigend mooi, dat je besluit om je huidige leven vaarwel te zeggen, en de rest van je dagen aan de muziek te wijden. Exact zo gebeurde het met Ray LaMontagne. Toen hij om 4 uur ’s ochtends het nummer ‘Treetop Flyer’ van Stephen Stills hoorde, liet hij prompt zijn baan in een schoenenfabriek vallen, en werd singer-songwriter. Met succes: na het uiterst geslaagde debuut ‘Trouble’, ligt nu de opvolger ‘Till the Sun Turns Black’ in de winkel.
Het bijna religieus aandoend verhaal van Ray LaMontagne (spreek uit op z’n Amerikaans: Rééj Lamantééjn) mag dan wel heel uitzonderlijk zijn, maar met mooie vertelseltjes alleen maak je uiteraard geen muzikale carrière. Gelukkig heeft LaMontagne best wat in zijn mars. Op ‘Trouble’ stonden hoofdzakelijk door country-folk en americana geïnspireerde nummers, die vooral rond zijn gitaar en LaMontagnes licht gerookte, grofkorrelige stem draaiden. ‘Till the Sun Turns Black’ laat echter een veel weidser, eclectisch en vooral verrassend geluid horen.
Het eerste nummer Be Here Now opent vrij naakt, met enkel stem en gitaar, totdat het geheel wondermooi wordt opgevuld met een vioolkwartet, twee cello’s en een contrabas. Hierdoor krijgt dit klein, maar donker nummer ineens een veel weidser, maar ook lichter karakter. Een zeer knap staaltje van het meer dan uitstekende productiewerk van klasbak Ethan Johns, die ook bij ‘Trouble’ reeds achter de knoppen zat. Empty heeft een iets folkier gevoel, maar ook hier zijn het de strijkers die dit nummer uit het americana-hoekje trekken. Barfly is vooral laidback en de eenvoudige, charmante tekst -die heel zachtjes door LaMontagne wordt gezongen- maken dit een echt feelgood nummer. Maar de echte verrassingen moeten dan nog komen.
Three More Days is na drie trage, akoestische nummers een verrassing van jewelste. LaMontagne pakt hier uit met een soulnummer van de zuiverste kwaliteit. Alles, maar dan ook alles wat een soulplaat van topklasse kan bevatten is aanwezig: catchy baslijn, funky drums, swingend wurlitzer-orgel en zelfs een volledig blazers-ensemble. Maar de hoofdvogel in dit nummer is LaMontagne zelf, die hier alle registers opentrekt en zijn doorgerookte, geraspte stem ten volle laat gelden. Dit alles maakt van Three More Days een soulnummer zoals er al dertig jaar geen meer worden gemaakt, en het vormt dan ook het onbetwiste hoogtepunt van ‘Till the Sun Turns Black’.
Dat LaMontagne definitief uit het americana-hok is gebarsten, is nu wel heel duidelijk. Het heerlijk sarcastische, sexy bluesnummer You Can Bring Me Flowers is hier nog maar eens een prominent voorbeeld van (die dwarsfluit op het einde!), en Gone Away From Me zou je zo met een goeie pint Guinness in een Ierse pub kunnen meezingen. Maar naar het einde toe zoekt LaMontagne weer meer vertrouwd terrein op, zonder daarom aan kwaliteit in te boeten. Lesson Learned, Within You, en vooral het wonderschone titelnummer Till the Sun Turns Black doen de rust wederkeren, maar bevestigen wederom de ijzersterke songwriterscapaciteiten van LaMontagne.
Op ‘Till The Sun Turns Black’ bewijst Ray LaMontagne met verve dat een singer-songwriter veel meer kan dan enkel en alleen een akoestische gitaar rond de nek te hangen en daar liedjes bij te zingen. Hij combineert zijn eigen country-folkroots met soul, blues en zelfs strijkersarrangementen die aan Burt Bacharach doen denken. Het resultaat is een steengoede plaat, die deze uitermate begiftigde singer-songwriter hopelijk de erkenning geeft die hij verdient. Het spreekwoord "Schoenmaker, blijf bij uw leest", gaat gelukkig duidelijk niet op voor Ray LaMontagne.