Real Estate - Days
Domino
Breed uitwaaierende melodieën met een dromerig randje komen met de regelmaat van de klok de Atlantische Oceaan overgewaaid. ‘Days’ van Real Estate is het nieuwste hogedrukgebied waar we ons met plezier aan verwarmen.
Als je in één song wilt begrijpen waar het bij dit kwintet uit New Jersey om draait, begin dan bij Out Of Tune. Kristalheldere gitaarpop die langzaam wegsmelt als een softijsje. Elke laconieke aanslag van een instrument staat volledig in functie van het liedje. Geen enkele drumfill is overbodig, elke gitaarnoot onmisbaar. Sinds hun titelloze debuut uit 2009 is Real Estate zo op elkaar ingespeeld dat ze de indiepopversie van het dodelijk efficiënte SEAL Team Six zijn geworden.
Vooral het gitaargeluid lijkt nog verfijnder geworden op de ‘gemakkelijke tweede’ van de band. Er worden ook geen klavecimbels en field recordings mee door de mangel gehaald. Het is gewoon een plaat die het geluid van Real Estate rustig verder verkent en uitdiept. Zo had Kinder Blumen niet misstaan op de eerste plaat.
Een nummer zoals Three Blocks klinkt alsof je het liefje van weleer nog één keer tot aan haar deur mag wandelen. De relaxte sfeer doet een beetje denken aan de elektronica van Washed Out. Wel anders dan bij Washed Out - waar alles felverlicht is onder een Portugese hoogzomerzon - werpt het einde van de dag een paar koele schaduwen over de nieuwe Real Estate. De psychedelische sound is vervuld van gelukzaligheid, maar bezit toch een melancholische waarschuwing, zoals Beach House dat ook prachtig kan.
Is er dan niets dat deze band kan stoppen op hun weg naar volledige wereldheerschappij? Jawel. Oplettendheid in het verkeer blijft belangrijk, zeker voor Real Estate, want met een gebroken arm kan je natuurlijk niet meer zo mooi gitaar spelen. En matige nummers als Wonder Years moeten vermeden worden. We citeren even vrij uit de lyrics: “du du duu/ du du duuu/ du du duu/ du du duuu/ du du duuu/ du du duuu/ du du duu”, enz.
Nu mag je van ons een hele berg naïeve zorgeloosheid proberen te evoceren, maar er zijn grenzen. Ook missen we soms de iets minder gepolijste songs van het debuut. Hier en daar klinken passages zo afgewerkt en kabbelend dat het als een Real Estate-formule begint te klinken.
Ironisch genoeg is dat het moment om naar All The Same te grijpen. Op de lang uitgesponnen afsluiter van de plaat weeft Real Estate een doo-woppend klankentapijt. Uiteindelijk blijkt het om een vliegend tapijt te gaan, dat ter hoogte van de afrit Herentals-West stil dreigt te vallen met motorpech. Of hoe een genrebepaling als ‘dreampop’ zijn naam soms waarmaakt.