Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
Warner Bros Records
Aha, dubbelaars! Artistieke krachtpatserij of muzikale overmoed, hubris, teveel geld, verveling, een typisch product uit de jaren zeventig. Mooie voorbeelden in overvloed met 'Tusk' van Fleetwood Mac als de ultieme act van zelfoverschatting (hoewel 'Tales From A Topograhic Ocean' van Yes op dat gebied ook niet slecht was). 'Sandinista' van The Clash was ook een mooie enkele cd geweest. Waarom wil dan toch elke groep ??ns in hun carri?re zo?n grote worp doen? Meestal omdat ze het zich kunnen veroorloven natuurlijk en soms ook wel eens omdat ze met hun creativiteit geen blijf weten.
?Stadium Arcadium? is nu niet het grote magnum opus geworden dat de heren zelf en de pers er in zien maar het is zeker niet slecht, verre van. Het is een plaat die na elke beluistering groeit en waar je telkens weer nieuwe zaken in hoort. Maar een beetje snoeiwerk had ook hier een schitterende enkelaar opgeleverd.
De cd is, zoals in de goede oude tijd, onderverdeeld in twee plaatkanten, nogal wazig 'Jupiter' en 'Mars' genoemd.
De rol van producer Rick Rubin is voor de Peppers van onschatbare waarde. Hij was het die de sound van de groep uitvond (en wel op 'Blood Sugar Sex Magik' uit 1991). Om te zeggen dat hij Kiedis heeft leren zingen is misschien wat overdreven maar door de stem van Anthony Kiedis droog op te nemen met zijn neus in de micro op conversatie-niveau behaalde hij het beste resultaat dat je kan verwachten van een niet-zanger.
De RHCP hebben eigenlijk maar twee soorten songs: de funky springerige up-tempo nummers en de rustige poppy songs. Maar toch zitten er altijd verrassingen in de arrangementen en het is niet zo verbazingwekkend dat deze vondsten voor een groot deel komen van John ?Lazarus? Frusciante, het verloren gewaande godenkind van de Californische muzieksc?ne. Verloren voor de wereld door drugs en de daarmee gepaarde paranoia. Frusciante is al een tijdje afgekickt, nu toch weeral zo?n zeven jaar bij de groep en luidde daarmee de wederopstanding van de Peppers in met 'Californication' en 'By The Way', creatieve hoogtepunten van deze groep. Zo gaat het ook op deze dubbelaar. Telkens een song eentonig dreigt te worden komt er een mooie gitaarbreak voorbij of een orgeltje of een ?Beach Boys? engelenkoortje. Frusciante schudt het allemaal moeiteloos uit zijn vingers: van Clapton naar Hendrix en terug maar bovenal toch zichzelf blijvend.
In detail een cd met 28 nummers beluisteren en bespreken zou ons te ver leiden maar toch een paar hoogtepunten: de verrassende blazers (!) op Torture Me, een Pearl Jam-achtige intro bij Strip My Mind, in Warlocks hoor je duidelijk de erfenis van Funkadelic. Slow Cheetah heeft een mooie akoestische intro om dan toch nog open te barsten. Hard To Concentrate is nog een hoogtepunt, een nummer waar de groep eindelijk wat rust vind. Maar nogmaals, dit is een Frusciante-plaat, een muzikant met een grote visie en duidelijk gefocust op zijn doel. ?Stadium Arcadium? is de sound van een groep op het toppunt van hun kunnen en hitsingle Dani California is daarvan de perfecte symbiose.
De Peppers hebben het allemaal doorstaan; drugs, verslavingen, vrouwen, de dood, rijkdom, de jetset? en zijn er sterker dan ooit uitgekomen met dit album als voorlopig eindpunt. Dit is een creatieve piek maar deze vraag kan terecht gesteld worden: wat nu?