R.E.M. - Collapse Into Now
Warner Bros Records
De komst van een nieuw R.E.M.-album was lange tijd niet meer iets waar we met spanning naar uitkeken. De band wist na ‘New Adventures In Hi-Fi’ (1996) namelijk niet meer te overtuigen. ‘Up’ (1998) en ‘Reveal’ (2001) hadden nog enkele goede momenten, maar ‘Around the Sun’ (2004) was zo matig dat we R.E.M. met pijn in het hart ten grave droegen. Was drummer Bill Berry, die in 1997 opstapte, dan zó onmisbaar? Of was R.E.M. gewoon niet meer in staat om een sterk album te leveren? In 2008 bracht de band ‘Accelerate’ uit. Zou dat album dan antwoord geven op die vragen? Nou en of! Nee, Bill Berry was niet onmisbaar. En ja, R.E.M. was nog steeds in staat om een sterk album af te leveren. U voelt hem natuurlijk al aankomen: voor dit album was de spanning terug!
December vorig jaar kondigde de band eindelijk het nieuwe album aan en werd de titel ‘Collapse Into Now’ vrijgegeven. Rond diezelfde tijd kregen we ook Discoverer, de sterke en rauwe opener van het album, te horen en dat deed de spanning alleen nog maar stijgen. Een krachtig nummer waarmee de band een mooie brug slaat tussen het oude jaren-tachtig-werk en de betere nummers van medio jaren negentig (lees: de betere nummers van ‘Monster’ (1994)). Dit beloofde alvast veel moois.
En nu is het dus zover: gretig halen we het schijfje uit het hoesje, leggen hem in de speler en drukken zenuwachtig op “Play”. We zouden de opener kunnen skippen, maar daar is hij te mooi voor. All the Best is dan ook waar de spanning ècht stijgt. En ook dat blijkt een voltreffer! Het sluit qua sfeer en geluid goed aan op Discoverer.
Voorganger ‘Accelerate’ is over de hele linie een vrij krachtig en vooral rauw album en even lijkt het er op dat ‘Collapse Into Now’ ook die koers vaart. Niet dat we dat erg zouden vinden, maar we koesteren stilletjes de droom dat er van die mooie, ingetogen liedjes op staan zoals ze die begin jaren negentig maakten. Liedjes die je de rillingen over het lijf doen lopen. Onze droom wordt op magische wijze werkelijkheid met schitterende liedjes als Überlin en Oh My Heart. Die songs brengen ons terug naar ‘Out of Time’ (1991) en ‘Automatic for the People’ (1992).
Die mooie, rustige liedjes wisselen de meer stevige als Mine Smell Like Honey en Alligator Aviator Autopilot Antimatter mooi af. Ook hier gaan we met R.E.M. even terug in de tijd, maar dan eerder naar ‘Document’ (1987) en ‘Green’ (1988).
De prachtige en beklemmende afsluiter Blue is het absolute hoogtepunt. Stipe klinkt met zijn licht vervormde spoken word als een ware poëet. Ondersteund door de piepende en jankende sonics van Bucks gitaar en een weergaloze vocal van zangeres Patti Smith.
Een korte reprise van Discoverer sluit het album af en we pinken van pure vreugde een traantje weg. R.E.M. is gelukkig weer helemaal de oude, en levert met ‘Collapse into Now’ dat ouderwets sterke album af waar we al zo lang naar verlangden.