Renée - Extending Playground
Zeal Records
De naam Renée doet niet meteen een belletje rinkelen, zeg je? Nochtans is de kans erg groot dat het wondermooie Dum Dum Dum de voorbije weken je oren al is binnengegleden. Deze bende singer-songwriters van eigen bodem kan met haar debuutalbum ‘Extending Playground’ een opmerkelijke plaat aan haar palmares toevoegen en verovert de Belgische muziekwereld.
Voor de opname van dit album vroegen de vijf Brugse muzikanten hulp aan Wouter Vlaeminck (bekend van Tomàn), die alle nummers heeft gemixt en geproducet op zijn zolderkamer. En dat is lang niet het enige opvallende element aan deze debuutplaat: zangeres Renée Sys, liedjesschrijfster van dienst, nam alle zanglijnen en enkele nummers op in een oud kasteel in Drongen, waar ze momenteel vertoeft. En dat kan je horen: de aandachtige luisteraar krijgt het gevoel dat de zoetgevooisde muziek niet uit de radio komt, maar dat Renée het live in je living brengt.
En dat gevoel krijgen we al meteen bij opener The Fear. De zeemzoete stem van zangeres Renée klinkt ver weg, als een liedje dat uit een speelgoedradiootje komt. Dat kinderlijke kan je ook merken aan de titels. Neem nu Little Soldier. Hierin komt Renée’s breekbare stem, aangevuld met een rustige drumlijn, wat luchtig gitaarspel en een cello die het geheel opentrekt, nog meer tot zijn recht. Het nummer kabbelt rustig voort, zo’n drie heerlijke minuten lang, om dan uiteindelijk tot een van de climaxen van ‘Extending Playground’ over te gaan: het niet-uit-je-hoofd-te-krijgen Dum Dum Dum.
Renée schreef dit nummer voor haar man, die toen aan de andere kant van de wereld zat, en dat is een gedachte die je hierin kan terugvinden. Tweede stem Eva Bruneel vult perfect aan en ook de zachte percussie geeft een goeie ondersteuning. We horen flarden van die andere Vlaamse singer-songwriter Love Like Birds en, als we het iets verder gaan zoeken, de Canadese Feist.
Deze volledige plaat is in feite niet erg opgetogen. Maar triester dan Hand On My Head wordt het toch niet. Like A Balloon klinkt dan al iets ondeugender. En ook Ferdinand behoort tot deze categorie. Het vijftal koppelt voor de gelegenheid jazz en soul aan hun eigen kenmerkende, sobere en ingetogen sound. Het zit hem in de afwerking.
Wie nog even geduld heeft, hoort na wat gegiechel en gekke geluiden ook nog een hidden track: spoel Giggle gerust door naar 3:30 en maak kennis met het laatste nummer van deze fragiele groep. “Don’t take me down from this cloud”, zingt Renée in Fish Kiss, en dat is ook exact wat wij denken als dit album aan zijn einde komt.
23 maart 2012