Revere - My Mirror / Your Target

V2

Zijn er nog festivals op zoek naar een band om mee uit te pakken? Dan moeten ze zeker dit Revere eens checken! Deze Londense band bracht twee albums (dit is het tweede) en een pak ep’s uit en was één van de hoogtepunten op Glimps.

Ze zijn met zeven en dan weet je wel dat ze een rijk en vol geluid hebben (hallo Phil Spector!). Naast de traditionele rockruggengraat van gitaar, drums en bas gooien ze synths, cello, viool en blazers in de muziekblender, hetgeen hen toelaat het ene moment gigantisch euforisch en bombastisch te klinken en dan weer heel klein te gaan.

Dat blijkt al meteen uit I Won’t Blame You dat begint als een pianoballade van Tom Odell of Elbow, maar uitmondt in een anthem met orkaankracht in nauwelijks drie minuten. In We Won’t Be Here Tomorrow gaan ze zelfs op en over The Killers en Muse.

Op A Road From A Flood gaan ze dan weer de andere kant uit. Warme blazers en strijkers voeren de toon en een akoestisch gitaartje pingelt terwijl frontman Stephen Ellis croont met een tenor die sterk aan Tom Smith (Editors) doet denken. Idem dito in Landlock’d . Het korte, vreemde “…we just sank…”  is nog kleiner.

Vanaf Tadoma gaat het terug crescendo wanneer de zigeunerblazers invallen. Samen met Code  en Halcyon Days vormt het de kern van dit album en die is simpelweg geweldig. Al is het pad tussen kunst en kitsch glibberig, de openingsriff van Halcyon Days houdt alles recht.

Is het daarna uit met de pret? Nee hoor, helemaal niet. Solomon Says trekt de lijn vlot door en Don’t Look Up, Hannah!  Is onmiddellijk meezingbaar. En de banier mag dan wel gestreken worden in Fold Up Your Flag, de energie blijft uit je speakers knallen.

Pas helemaal achteraan gaat het gas volledig dicht waarmee de cirkel mooi gesloten wordt. De intro van Maybe We Should Step Outside lijkt zelfs enorm op die van Youth van Daughter. De song lijkt voorbij na drie minuten, maar komt dan terug op dreef om uiteindelijk nog een instrumentale staart van nog eens drie minuten te laten groeien.

Het knappe aan Revere is dat de band fans van andere bands die ondertussen al (te?) groot geworden zijn (Arcade Fire, The National, Muse, Editors, The Killers, Elbow,…) kan verleiden, maar aan de andere kant toch lekker eigenzinnig blijft en van de ene seconde naar de andere durft uitpakken met iets onverwachts. Hopelijk blijven ze dit doen en lokt het snelle succes niet te fel.

Revere brengt zijn barokke pop op zondag 4 mei naar de AB.