Richard Ashcroft & The United Nations Of Sound - RPA & The United Nations Of Sound

Parlophone

‘The amazing new band from The Verve frontman Richard Ashcroft’ lezen we op de bijgeleverde sticker wanneer het plaatje enkele dagen voor de officiële release op onze deurmat valt. The Verve is en blijft een sterk merk, al durven we er veel geld op verwedden dat Ashcroft zelf niet opgezet is met deze doorwinterde verkoopstruc van de platenmaatschappij.

We schrijven 1997 wanneer The Verve het derde en meest succesvolle album ‘Urban Hymns’ uitbrengt. De eerste single, Bittersweet Symphony, katapulteert het gezelschap wereldwijd regelrecht de hoogste regionen van de hitparades in. Maar het sprookje is van korte duur. De song bevat namelijk een sample van de orkestversie van 'The Last Time', een nummer dat eerder uitgebracht werd door The Rolling Stones. Na een slepende rechtszaak mag The Verve alle royalties afgeven aan het label van The Stones. Een bittere pil om te slikken. Wat volgt is een lange lijdensweg van drugszaken, gezondheidsproblemen en andere ongeregeldheden, waarop de band in 1999 de handdoek in de ring gooit.

Een comeback in de zomer van 2008, gepaard met de release van een nieuw album ‘Forth’ en een (uitgebreide) tournee zorgt voor zoveel spanningen dat het doek een dik jaar later definitief valt. De bandleden verwijten Ashcroft ondermeer dat hij de tournee te veel gebruikt om zijn eigen materiaal in de spotlights te zetten. Tussen de eerste en de tweede split maakte de man immers drie soloplaten.

Vandaag slaat hij met z’n band RPA & The United Nations Of Sound definitief een nieuwe weg in. Voor de opnames van de plaat werd samengewerkt met producer No ID. Een opmerkelijke keuze als je weet dat die man in het verleden vooral aan de slag ging met hiphop artiesten als Jay-Z, Kanye West en Common. Dat is ook te horen aan de sound van het schijfje. Anders dan op zijn vorige solowerk wordt er hier (veel meer) geëxperimenteerd met samples, strijkers, achtergrondkoortjes, blazers, stijkers en – jawel – beats. Dit alles maakt dat het geheel bij momenten behoorlijk bombastisch aandoet.

Opener Are You Ready? werd begin dit jaar al op de mensheid losgelaten en klinkt bij de eerste luisterbeurt bijzonder herkenbaar. Ashcrofts stem scheurt over een afgelikte gitaar, terwijl de piano, een handvol blazers en enkele scherpe samples het geheel afbotten; een prima song die live allicht voor vuurwerk zal zorgen. Eenzelfde scenario, maar net iets explosiever, vinden we terug bij de eerste officiële single van de plaat Born Again. Opvallend is dat beide songs eindigen in een spervuur van gitaarsalvo’s van de hand van Steve Wyreman (eerder aan het werk bij Mary J Blidge).

Wat daarna volgt is een aaneenschakeling van – euh – verassingen. America wordt voortgestuwd door een onvervalste hiphopbeat terwijl This Thing Called Love wel van een r&b album ontsnapt lijkt. How Deep Is Your Man en Royal Highness zoeken hun aanstekelijke gitaarriffs in de sixties rock-‘n-roll terwijl Life Can Be So Beautiful de jaren zeventig van Fleetwood Mac oproept. Het bloedmooie en intense Glory doet ons dan weer mijmeren naar een ver verleden, waar Ashcrofts’ songs allemaal op elkaar geleken.

'United Nations Of Sound’ zal de hardcore The Verve fans wellicht volledig van de wijs brengen. Wie dacht dat Ashcroft zeemzoete ballads zou blijven maken voor de rest van z’n leven is er helemaal aan voor de moeite. De koerswijziging is behoorlijk radicaal, maar of dat per definitie een negatieve bijklank moet hebben is iets anders. Verandering van spijs doet eten, nietwaar?