Richard Hawley - Standing At The Sky's Edge

Mute Records

‘Truelove’s Gutter’ was niet minder dan een meesterwerk. Daarna kan je je als artiest al eens iets permitteren. En Richard Hawley komt dan met een album als ‘Standing At The Sky’s Edge’ op de proppen.

Als u de man en zijn muziek een warm hart toedraagt, lijkt het ons onwaarschijnlijk dat u nog niet vernomen heeft dat hij een muzikale ommekeer heeft gemaakt. Croonen doet hij nog steeds op de hem zo kenmerkende manier. Maar het zijn de gitaren die muzikaal – zie trouwens ook het artwork - de bovenhand nemen op zijn laatste plaat, waar de muziek voorheen eerder onder de noemer ingetogen viel.

Misschien is Before, nota bene de hekkensluiter van het album, wel een sleutelnummer. Want het nummer kent twee kanten. Aanvankelijk vindt het, zoals ook Seek It dat doet, aansluiting bij zijn vroegere werk. Met enkel een gitaar en veel sfeer wordt de song ingezet. “Who closes the door on before.”, zingt hij en net op dat laatste woord klieft de gitaar de lucht open met een pikante solo. Hier wordt een nieuw tijdperk ingeluid.

Dat gitaarwerk typeert ook opener She Brings The Sunlight. Al is de gitaarsolo hier een stuk ruwer en blijf je achter met oren vol papercuts, zeker nadat ze eerst in de intro van de song gestreeld werden door de strijkers. De drums stuwen het lied voort aan een lui tempo waarna Hawley zijn gitaar doet janken en krijsen.

Persoonlijk voelen wij het minst voor Deep In The Woods, dat meer weg heeft van Oasis dan van Richard Hawley. Dat typische stemgeluid verdrinkt in de effecten. Alleen de gitaarsolo doet het nummer even boven de middelmaat uitschieten.

Nee, doe ons dan maar Seek It, het nummer dat de meer ingetogen kant van de plaat inluidt, zonder de gitaar te verloochenen. Luister maar naar Leave Your Body Behind You, dat weer helemaal Richard Hawley is. Want ook als de snaren niet worden geteisterd zoals in Don’t Stare At The Sun blijft de gitaar een prominente rol opeisen, zij het iets meer op de achtergrond, tot ze dan toch nadrukkelijk naar voor geschoven wordt op het einde van het liedje.

‘Standing At The Sky’s Edge’ is nog steeds Richard Hawley, maar dan vermomd als gitaarband. En ook dat gaat hem moeiteloos af. Wordt de volgende misschien een deeptechnoplaat? Zelfs dat mag wat ons betreft.