Richard Thompson - Dream Attic

Caldo Verde Records

Richard Thompson heeft een nieuwe plaat uit en dat wekt nog altijd steile verwachtingen. De man stond ooit aan de wieg stond van Fairport Convention , heeft zowat alle muzikale watertjes doorzwommen en ondertussen een status bereikt die slechts weinigen in dit ondermaanse hem benijden.

Dat hij nog steeds niet wereldberoemd is maar ‘slechts’ kan bogen op een trouwe schare van muzikale fijnproevers, zal hem een zorg wezen. Daarvoor is zijn artistieke vrijheid hem te veel waard en stelt hij te consequent kwaliteit boven de vaak oppervlakkige mode-eisen van het vluchtige moment.

Ook zijn laatste, ‘Dream Attic’, zal daar geen verandering in brengen. Maar, driewerf maar, wat een heerlijk schijfje : de hele plaat werd live ingeblikt tijdens een Amerikaanse tournee in het voorjaar van 2010 en het geoefende oor heeft meteen door dat er hier spontaan vanuit de losse pols gemusiceerd wordt. Daarvoor verzamelde Thompson, zelf een ongeëvenaarde “guitarplayer”, een handvol puike muzikanten rond zich en schreef hij een serie sterke songs bij elkaar.

Verder vinden we de typische Thompsoningrediënten in overvloed terug. Hij wisselt sociale thema’s af met een diepere persoonlijke analyse. De man arrangeert bovendien met grote vakkundigheid zijn songs.

Natuurlijk zorgt daar – de hemel zij geprezen – in de eerste plaats het superieure gitaarspel van Thompson zelf voor. Dat gitaarspel is gedreven en stomend waar het hoeft, elders eerder subtiel en dienend maar in elke song welt het steeds op indrukwekkende wijze op.

Bovendien is Thompson niet te beroerd om regelmatig een ander instrument vrijuit te laten soleren. De viool zorgt af en toe voor een folky sfeertje en verwijst naar ’s heeren roots, soms vrolijk zoals in Here comes Geordie, soms ingehouden zoals in de break up ballad Stumble on.

“En wat met de vocals?”, hoor ik jullie al vragen. Toegegeven, er zijn performers met een betere stem dan onze man maar jaren ervaring en een perfect inschatten van zijn mogelijkheden zorgen ervoor dat de zang op deze plaat dik in orde is. In Burning man net als in Crimescene deinst Thompson niet terug voor een moeilijk partij. Wanneer Thompsons zang zo heerlijk slepend wordt als in Among The Gorse, Among The Grey is het volop genieten.

Een grote hit zal er wel niet inzitten – no big deal trouwens – maar Big Sun Falling In The River zou wel eens het meest gedraaide nummer uit deze sterke plaat kunnen worden.

Op ‘Dream Attic’ speelt Thompson constant op zulk een hoog niveau en met zoveel variatie dat hij de komende lange winter een regelmatige plaats op cdspelers of ipods zal verwerven. Surely.

Frank Tubex