Riff Raff - Neon Icon

Mad Decent

Je hebt zo van die rappers die in hun eigen wereld vertoeven en hiermee een hele kudde fans aanspreken. Lil B is er zo eentje (Based), Yung Lean uit Zweden ook (Sadboys) maar de kleurrijkste van allemaal is zonder twijfel Riff Raff. De rapper met de oneindig vele roepnamen kon door zijn opeenvolging van mixtapes, clips en absurde interviews de aandacht trekken van Mad Decent platenbaas Diplo. De man die al successen kende met Major Lazor, M.I.A. en ook de hele elektronische dancehall scene al twerkend op gang trok zag duidelijk potentieel in deze Texaan. Daarom alleen al is dit album het beluisteren waard.

Wie Riff Raff bezig zag in het MTV programma From G’s To Gents in 2009 wist niet waarheen rollen van het lachen. Het kneusje met de clownsbroek  werd in de tweede aflevering naar huis gestuurd, maar had desondanks een blijvende indruk nagelaten.

Terwijl de rest van de deelnemers vandaag alles behalve een gentlemen zijn, steekt Riff Raff hen allemaal de loef af met zijn eerste echte album bij een groot label. Hij is na al die jaren gewoon zichzelf gebleven en dat loont. Zo heeft acteur James Franco inspiratie gehaald bij Riff Raff om zijn personage kracht bij te zetten in de film Spring Breakers. Of Riff Raff echt zo opzichtig is als hij laat uitschijnen is voer voor discussie, maar vermakelijk is hij zeker wel.

De eerste twee nummers; Introducing The Icon en Kokayne doen ons door het rock-'n-roll-gehalte vaag denken aan de Beastie Boys. Alleen zouden zij zo’n plat nummer over cocaïne nooit maken. Gelukkig grijpt Riff Raff op Wetter Than Tsunami terug naar zijn succesformule: een hypnotiserende trap gerelateerde beat waar alleen hij hard kan op gaan. Ook bij Tip Toe Wing In My Jawwwdinz en Aquaberry Dolphin hebben we datzelfde Jody Highroller gevoel dat niet alleen de fans, maar ook wij best wel kunnen pruimen.

Wie graag wat dieper graaft in teksten schept hier in een bodemloze put. Riff Raff staat namelijk niet bekend om zijn brede en diepgaande vertelsels. Wat we allemaal te weten komen over deze rapper? Hij is duidelijk een basketbalfan, draagt alles wat blinkt, houdt van felle auto’s en slaat een hoestsiroopje op gepaste tijd niet af. Slapstick humor die verpakt wordt met een sappig Texaans country accent. Een cowboy in een fluo jasje zou je kunnen zeggen en dat maakt Riff Raff nu net zo uniek.

Riff Raff is ook een fervent twitteraar en instagrammer. Wie hem volgt, werd in de aanloop naar dit album op tijd en stond warmgemaakt met aankondigingen van grote features. Helaas is het eindresultaat een beetje een teleurstelling. De namen A$ap Rocky, Wiz Khalifa, Juicy J, Bun B, Drake, Big Sean en Snoop Dogg werden losgelaten maar uiteindelijk is daar niets van aan. Loze beloftes? Of gewoon het slachtoffer van ruziënde platenbazen? We hebben er het gissen naar.

We moeten het doen met Mac Miller en Childish Gambino en die doen het zeker niet slecht. Gambino zorgt op een heerlijke Harry Fraud beat voor een rustpunt op de plaat en ook Mac Miller had ook duidelijk zijn huiswerk gemaakt. Waren al die namen uiteindelijk ook niet teveel van het goeie geweest?

Dat er brood op de plank moet komen wordt duidelijk op het nummer Maybe You Love Me met Mike Posner. Voor ons smaakt het nummer iets te zoet, maar het is een duidelijke gooi naar de hitlijsten in de US. We zijn benieuwd of dit nummer ook overwaait naar onze radio’s. Time daarentegen is een oud nummer dat oorspronkelijk een sample had van Hey There Delilah. Hoefde voor ons helemaal niet op het album te komen, ook al is hij lichtjes herwerkt.

Rappers tonen meestal via mixtapes hun originaliteit, terwijl ze op een album meestal op safe spelen. Het is eigen aan het genre, daarom vinden wij bijvoorbeeld ‘Hologram Panda’ stukken beter. Toch vergelijken we ‘Neon Icon’ graag met een serie als Fc De Kampioenen. Elke keer we de plaat opleggen klaagt iedereen steen en been, maar toch blijven we luisteren en verschijnt er stiekem een glimlach op ons gezicht. We zijn ondertussen ook al aan de zeventiende herhaling bezig.