Rise Against - Appeal to Reason
Interscope
Een van de weinige muzikale eigenschappen die we wél van een populaire punkband mogen verwachten is een hogere toegankelijkheid. The Sufferer & the Witness, het vorige album van Rise Against, was een enorm succes en tegelijk ook een stap weg van hun melodic hardcore-roots. Zo stond Rise Against dus voor een moeilijk taak: het evenaren van wat vele fans ervaren als hun beste album en melodieus genoeg blijven om de schare nieuwe fans die The Sufferer & the Witness had aangetrokken voorgoed aan zich te binden.
En inderdaad, Appeal to Reason is een stuk minder stevig dan het vorige album geworden. Tim McIlrath brult niet meer (wat hij sowieso niet veel meer deed), enkele stuiptrekkingen niet meegerekend. AtP huisvest ook het grootste aantal midtempo-nummers tot dusver. Maar als we het resultaat beluisteren, moet het gezegd: het gaat hen best af. Long Forgotten Sons en From Heads Unworthy zijn bijvoorbeeld lang niet slecht. Er is zelfs een akoestische ballade, weliswaar met anti-oorlog-lyrics van puberale kwaliteit, maar muzikaal is het best leuk.
Er zijn natuurlijk ook stevigere songs aanwezig, maar de hardcore is zo goed als weg. Rise Against staat nu met beide voeten in de mainstream en of dat goed of slecht is valt nog af te wachten, maar voorlopig doen ze het niet al te slecht. De opener Collapse (Post-Amerika) en Kotov Syndrome zijn bijvoorbeeld nog redelijk stevig, maar geen enkel nummer is nog echt beton zoals de meeste dat wel waren op The Sufferer & the Witness. Het “melodieus genoeg” is uiteindelijk, niet totaal onverwacht, “een hoop melodieuzer” geworden.
Appeal to Reason is lang geen perfect album, en tijdens haar loop van veertien nummers gaat het meer dan eens vervelen. Er is te veel filler en ook al wordt er misschien meer gevarieerd dan vroeger, de meeste liedjes zijn toch nog redelijk gelijkaardig. En na een tijdje heeft een mens toch zijn buik vol van verse-chorus, verse-chorus. Hetzelfde geldt voor de stem McIlrath, die na een vijftigtal minuten de oren doet suizen. Petje af wel voor bassist Joe Principe, die enkele prinselijke baslijnen op tafel gooit en het geheel een beetje interessanter maakt.
Appeal to Reason zal een deel van de oudere fans van stevige punk mogelijk wegjagen, maar zonder twijfel zal het een net vol nieuwe, gematigde luisteraars binnenhalen. AtP is zeker geen geweldig album, maar ook ver van slecht. Worth a listen, dus. En met de richting die Rise Against heeft ingeslagen hebben ze het potentieel om heel groot te worden.