Róisín Murphy - Hairless Toys

Pias

Even een groot waarschuwingsbord plaatsen want met ‘Hairless Toys’ heeft Murphy geen gemakkelijke plaat gemaakt. Acht nummers telt ze amper, maar die zorgen samen wel voor ruim vijftig minuten aan muziek. De productionele details vragen om het beluisteren van de plaat met een hoofdtelefoon en het duurt even voor je het geheel gaat waarderen. Nog een laatste aanbeveling: ‘Hairless Toys’ is een plaat om bij nachte te consumeren. Licht ontneemt het plaatje alle kracht.

Geen popsongs zoals Let Me Know of Overpowered hier; nummers die ze overigens ook uit haar liveshows heeft gebannen. Geen nummers die je de plaat in kunnen trekken, geen radiohits, maar één samengesmolten geheel.

Het eerste nummer dat ons helemaal te pakken had was Evil Eyes. Bijna zeven minuten en het nummer waarin Murphy als een hongerige wolvin de jacht inzet op haar prooi. Let trouwens op het funky gitaartje dat na vierenhalve minuut zijn intrede doet.

Het negenenhalve minuut durende Exploitation komt stevig op de voordeur kloppen in de intro, maar neemt vervolgens ruim de tijd om zich te ontwikkelen. “Ticking like a timebomb”, zoals ze zelf zingt; en weer met dat funky gitaartje. Dit is het meest dansbare nummer op de plaat, even geschikt voor een festivaltent in de nacht als voor het beluisteren met een koptelefoon in alle eenzaamheid.

De eerste drie nummers zouden je de indruk kunnen geven dat Róisín Murphy een discoplaat heeft gemaakt, of misschien zelfs een houseplaat, maar dat is maar een deel van het verhaal. Een heel ander geluid hoor je vanaf Uninvited Guest; moeilijk te beschrijven, maar  "ondeugend" komt misschien nog het best in de buurt. Van ondeugend gaat het naar pijnlijk in Exile en in de titeltrack. De eerste is een onvervalste trage over een gebroken hart, de tweede doet je denken aan de scheurtjes in je eigen hart.

Unputdownable tot slot zal je elke keer op het verkeerde been zetten, maar uiteindelijk kan het ene deel niet zonder het andere waarmee deze slottrack symbool staat voor de hele plaat. Dit is een vreemd en moeilijk te doorgronden album, maar uiteindelijk kan het ene deel niet zonder het andere.

Het heeft lang geduurd, maar we zijn blij dat mama Murphy eindelijk weer de stap naar het podium heeft gezet. Dat ze daarbij niet van plan is om het haar publiek – en dus ook zichzelf - gemakkelijk te maken, neemt ons nog meer voor haar in, want de weg van de meeste weerstand geeft uiteindelijk het meeste voldoening.

Róisín Murphy sluit opvrijdag 26 juni The Barn van Rock Werchter.