Ritual Howls - Ruin

Felte

Soms moet je het niet al te ver zoeken. Puur afgaande op vier maten van diepe elektrobeats, zwevende scapes, zinderende reverbgitaren en de duister galmende stem van Paul Bancell, kom je genadeloos in het wereldje van gothic en postpunk terecht. Een wereld, die je weliswaar niet met een industriële grootstad als Detroit zou matchen, maar eerder met een Britse eightieshype of ondergrondse Berlijnse bunkers. En toch is de zesde plaat van Ritual Howls een streling voor het oor van iedereen die met trots een plaat van pakweg Bauhaus in de collectie heeft, een band die dit combo tot tweemaal toe als referentie aanhaalt.

Grootse verrassingen moet je dan ook niet verwachten van ‘Ruin’. Je kent de elektronische drums wel, de brede en zware synthlagen, de galmende en noisy gitaarpartijen en de holle, zware en enigszins dramatiserende baritonstem. Allemaal netjes uit de handleiding van de betere gothic rockbands. Negen keer op rij duikt Ritual Howls diepe echopoelen in, de ene keer iets sneller en zwaarder richting industrial, de andere keer een beetje lichtvoetiger met akoestische accenten richting neoromantische coldwave. Met die typerende sound, een goed uitgebalanceerde productie en sterk melodieuze songs als extra troeven.

Soms kan het even anders. Zo opent Bad Idea met vederlicht, mysterieus getokkel, akelige scapes en donkere grafzerkstem in heuse neoromantische stijl. Een stevige industrialstamper, die als een gitzwarte vleermuis rond je oren vliegt. De track gaat daarmee voort waar Sisters Of Mercy stopten. Enkel al de digitale hihats, die je als een zweepslag om de oren slaan, en de dreigende stem van Bancell refereren naar nachtmerrie-achtige taferelen.

Met What Can I Say eindigt Ritual Howls de duistere trip in diepe hellekrochten en kille grotten. Stevige, noisy lagen laten een gevoel van verval achter. Het nummer had slechts twee dagen nodig om geboren en gemaakt te worden, maar de impact na een luid volume is immens. Moesten de rituele uilen ooit beslissen om de grote plas over te steken, dan weten we zeker dat een zwart leger devote fans hen staat op te wachten.