Riverside - Shrine Of New Generation Slaves

InsideOut Music

Eén van de meest geanticipeerde rockalbums van dit jaar komt van het Poolse Riverside. Het illustere kwartet nam zijn tijd voor ‘Shrine Of New Generation Slaves’ en dat hoor je. Trouw aan het progressieve credo blijft de band nieuwe wegen inslaan. Zoals we gewoon zijn, speelt Riverside wederom vijftig minuten verbazingwekkende progrock.

Onze eerste kennismaking met deze Polen was het geweldige debuut ‘Out Of Myself’ (2003). Sindsdien bleef hun ster onverminderd rijzen, met de meesterwerken ‘Second Life Syndrome’ (’05) en ‘Anno Domini High Definition’ (’09) als absolute hoogtepunten. Hoe kan men die nog evenaren?

Een deel van het antwoord was de ep ‘Memories In My Head’ (’11). Ogenschijnlijk een tussendoortje, maar talent verloochent zich niet. En het bleek een nieuwe stap naar een minder technische sound.

‘Shrine Of New Generation Slaves’ is eindelijk het sluitende antwoord. En inderdaad: weg is het metalgeweld. Andere invloeden worden daarentegen organisch samengesmolten. Maar trouwe fans mogen gerust zijn: de gitaar van Piotr Grudzinski blijft glorieus in reliëf schieten.

Openingstrack New Generation Slave schetst de idee achter het album: de mens zit gevangen in het moderne leven, waarover hij alle controle verliest. Bevrijding is de boodschap. Voor vier Polen, die als kind het communisme nog gekend hebben, moet de huidige ‘vrije’ maatschappij een desillusie zijn.

Dat neemt niet weg dat Riverside als weinig andere bands de vrijheid koestert om voortdurend te evolueren. Naast de duidelijke reminiscenties aan seventiesrock (de gitaarrifs, het orgel), slaat men zijwegen in als funk (de band klonk nooit zo groovy) en zelfs jazz (de sax die de spanning in Deprived uiteindelijk oplost). Het overkomt de luisteraar telkens als een volslagen verrassing, maar altijd klinkt het als een frisse wind die de idiomatische grenzen openbreekt.

Dit stijleclecticisme heeft evenwel niet tot gevolg dat de muziek nog complexer wordt, integendeel. Songs als The Depth Of Self-Delusion en We Got Used To Us verkiezen emotie boven virtuositeit; de nadruk ligt op Mariusz Duda’s contemplatieve zang. Maar ook de ambitieuze, schitterend opgebouwde twaalf minuten van Escalator Shrine vertellen over iemand die zijn levenseinde in de mond proeft. Riverside klonk nooit zo warm en teder.