Rob Crow's Gloomy Place - You're Doomed, Be Nice

Temporary Residence Ltd.

Wat zijn we verheugd dat Rob Crow (best bekend van Pinback) weer van zich laat horen. Eerder nog liet hij weten zinnens te zijn om de muziek (en sociale media en de drank) vaarwel te zeggen en zich enkel nog toe te leggen op de verantwoordelijkheid die met het familieleven gepaard gaat. Tot hij tot inkeer kwam: Crow zou nog een album maken en er zelfs mee gaan touren.

Crow, een doorwinterde muzikant die naast Pinback minstens een paar dozijn andere projecten (o.a. Optiganally Yours, Thingy, Heavy Vegetable,...) op zijn cv heeft staan, productief noemen is een behoorlijk understatement. Maar vrijwel zonder uitzondering - op Pinback na misschien - hebben die projecten hem financieel gezien bijzonder weinig opgeleverd. De muziekbusiness is tenslotte een behoorlijk fuckedup business en met de inbreng van sociale media (waar de kleinste letter kapot geanalyseerd en overgeïnterpreteerd wordt) al helemaal. En dus valt het best te begrijpen dat Crow er het bijltje bij wilde neerleggen.

Op ‘You’re Doomed, Be Nice’ laat Crow, in tegenstelling tot eerder werk waarbij Crow vrijwel alles zelf deed (spelen, opnemen, mixen, you name it) nu meer inbreng van anderen toe. Zo werd dit album opgenomen en gemixt door Ben Moore (Hot Snakes) en verzamelde hij een nieuwe band rond zich. Met de inbreng van leden van Heavy Vegetable (een van zijn triljard andere projecten) blijkt de band met het verleden toch niet helemaal te zijn doorgeknipt.

De hoes, met Crow als clown in een leeg theater, toont heel duidelijk hoe Crow zich voelt. Als iemand die om den brode steevast om hetzelfde trucje gevraagd wordt. Dat uit zich ook in de openingstrack Oh The Sadmakers. Straf hoe dat nummer meteen de zo kenmerkende Crow-sound tentoonspreidt. Het nummer klinkt dankzij de zich opstapelende (gitaar)melodietjes en ondanks de titel al bij al behoorlijk opgewekt. De donkerte schuilt eerder in de tekst : “ Couldn’t you see that wound open?”

Op This Distance, een mijmering over afstand en zelfvertrouwen (“Where did all this go?/.../ throw it all in”), horen we een erg bezorgde Crow zingen. Van een eenvoudig gitaarriffje maakt hij een pakkende song inclusief gastbijdragen op viool en cello. Het gevecht met de muziekbusiness wordt treffend op muziek gezet in Business Interruptus (geweldige titel overigens). Bittere conclusie: “They’re not a fair game”.

Crows songs moeten het hebben van dynamiek, onverwachte wendingen en prikkelende, weerbarstige melodietjes, die zich in een onbewaakt moment meester van je maken. Dat blijkt uit het weemoedige Paper Doll Parts waarin Crow ziel en zaligheid legt. Tijdens sommige nummers zoals het korte, jachtige tussendoortje Light On wordt dan weer de innerlijke onrust naar buiten gebracht.

Veel van de nummers klinken verwant aan wat Crow met compagnon Smith bij Pinback deed. Prettig in het oor liggende songs en dito melodietjes die gepaard gaan met abstracte, vaak confessionele teksten (uit Quit Being Dicks : “I was born scared / I’m always depressed / I only have nightmares”).

Crow heeft een voorliefde voor uptempo, vaak progrockerige songs waarin verschillende laagjes met elkaar botsen (Rest Your Soul). Die worden dan afgewisseld met wat meer melancholisch werk (Yie Air of No Shadow Left Behind bijvoorbeeld). Of Crow zelf een Unreliable Narrator is, valt moeilijk te zeggen. Het aardige is dat hij erin slaagt om op een bijzonder toegankelijke manier emotionele complexiteit en diepte aan de m/v/x weet te brengen.

Desalniettemin is het album niet foutloos. Na meerdere luisterbeurten valt de initiële spanning, zeker naar het einde toe, helaas wat weg. ‘You’re Doomed, Be Nice’ is dan ook gedeeltelijk het resultaat van What We’ve Been Up To While You’ve Been Away en een hoogtepunt in de cyclus.