Robert Wyatt - Comicopera
Domino
Hij wordt wel eens de voorvader van de weirdfolk genoemd. Of dat zo is, laten wij over aan de geschiedschrijvers. Het is nog te vroeg om daarover een uitspraak te doen of een oordeel te vormen. Feit is wel dat hij uniek is in de popmuziek en zelfs binnen de avantgarde wordt de naam Robert Wyatt gerespecteerd. Dit album past dan ook perfect binnen zijn kraam.
Robert Wyatt werd geboren in 1945, maakte opgemerkte albums met The Soft Machine en Matching Mole als drummer en zanger en is sinds 1973 verlamd in de onderste ledematen na een val van de derde verdieping tijdens een wild feestje. Gezien hij hierdoor noodgedwongen de drumkit moest laten voor wat hij was, begon hij aan een solocarrière. Er is heel wat tijd overheen gegaan sinds hij zijn laatste solo-album ‘Cuckooland’ maakte. Maar nu is er dus een monumentaal werkstuk dat onder de dubbelzinnige titel ‘Comicopera’ de markt wordt opgegooid.
Wie Wyatt niet kent, weze gewaarschuwd. Zijn stem is enig in zijn soort. Er lijkt steeds een zekere wanhoop in schuil te gaan, wanhoop die zich uit in ijle klanken. Vooral wanneer hij de hogere gedeelten van de toonladders beklimt, geeft dat vaak een erg vreemd effect, dat enige gewenning vraagt voor je de eenvoudige schoonheid doorhebt. Dat is niet anders voor dit album waarvoor hij zoals wel vaker de hulp inriep van grootheden als Brian Eno, Phil Manzanera en Paul Weller.
De plaat is opgedeeld in drie delen, die op zichzelf staan, maar toch op één of andere manier in verband met elkaar kunnen worden gebracht. Het eerste gedeelte ‘Lost In Noise’ begint met het prachtige Stay Tuned, dat geleidelijk wordt opgebouwd naar zijn climax. Het probleem met dergelijke albumopeners is dat het moeilijk is om de aandacht te blijven behouden. Met Just As You Are lukt dat nog perfect. De vrouwelijke vocalen nagelen je aan je stoel en blijven boeien. Helaas is het met You You al een stuk moeilijker om bij de les te blijven. Intrigerend is het allemaal wel, de blazers die subtiel hun werk doen op de achtergrond, de basgitaar (in A.W.O.L.). Het lijkt bijna te perfect.
De tweede akte wordt ingezet op lichtere voet, maar haalt nergens meer het niveau van de twee eerste nummers. Soms klinkt het jazzy (Be Serious), dan weer avantgardistisch (Mob Rule lijkt soms wel een stemoefening). Misschien is het wel die enorme verscheidenheid aan klanken en sferen die het geheel soms verwarrend maken. Verwacht in elk geval geen hapklare brok popmuziek. En dan hebben we het nog niet over het derde gedeelte waarin zelfs poëzie van Garcia Lorca (Cancion De Julieta) op muziek wordt gezet.
Het heeft behoorlijk wat tijd gekost eer we er echt uit waren. Uiteindelijk is dit een album dat veel vraagt van de luisteraar: geduld, inspanning, zelfs doorzettingsvermogen. Er staan ontegensprekelijk diamanten op deze cd, maar ze zijn ongepolijst. Aan u de beslissing of u de stap gaat wagen.