Robin Borneman - Folklore 1: The Waving Days

Kroese Records

De Nederlandse Robin Borneman was jarenlang frontman van de succesvolle elektrorockers Dearworld, waarmee hij in 2014 het album ‘Observe Absorb Evolve’ uitbracht . Wat velen niet weten is dat Borneman zich stilaan ontwikkelt als singer-songwriter, die per album beter wordt. We weten niet wat ons overkomt als we ‘Home’ (2012) horen. De singer-songwriter heeft zijn geluid gevonden en een klassieker afgeleverd. Het is uitkijken naar de opvolger, maar die laat even op zich wachten. In 2013 wordt hij zanger van Trans-Siberian Orchestra waarmee hij tweemaal op tournee gaat in Amerika en Europa. Tussen het drukke tourschema door wordt met producer Wouter Budé gewerkt aan de opvolger van ‘Home’.

Die opvolger heet ‘Folklore 1: The Waving Days’ en is het eerste deel van een trilogie. Volgens Borneman: “Een reis naar het einde van de wereld. Daar waar geen weg meer is. Een hoofdpersoon zonder naam, op zoek naar zijn identiteit, zijn wedergeboorte. Een spirituele ontwaking”.

Vrolijk zijn de twaalf liedjes op ‘Folklore 1: The Waving Days’ dan ook niet en de toon wordt meteen gezet. “She came to me as in a dream / Where she told me to follow the river / And there at the end by the old stone tree / She came down from the sky and sang to me”, begint hij fluisterend in opener A Sacred Curse Of Change, dat deels uit spoken word en deels uit zang is opgebouwd. Vervolgens gaat het verhaal verder in de elf knap gearrangeerde liedjes die volgen.

Liedjes die ook weer verhaaltjes op zichzelf zijn. Muriel is een mistroostig americana-achtig liedje, waarbij afscheid nemen van een geliefde centraal staat, en het stuwende en dreigende Land Of Amok schetst het beeld van een grimmige wereld vol dood en verderf. “I saw a dying wooden horse / It was shot and it was bleeding / It looked at me with wounded eyes / Then I swear I saw it crying and I came to understand / A cold and blackened heart was beating in these lands”, zingt Borneman vanuit de krochten van de hel.

De thematiek van het album wordt geaccentueerd door gelaagde instrumentaties en samples terwijl de inventieve productie van Borneman en Wouter Budé het geheel naar een hoger niveau tilt. We nemen één van de hoogtepunten als voorbeeld: het bloedstollend mooie Restless Mind. Bornemans prachtige zanglijnen klinken fragiel en de instrumentatie is dromerig. Een sample van juichende kinderen gaat tot twee keer toe vooraf aan een debiel mooie gitaartokkel. Waan-zin-nig! En dan zwijgen we nog over de gastbijdrage van Navarone-zanger Merijn van Haren.

‘Folklore 1: The Waving Days’ is een tijdloos meesterwerk, zoals dat maar eens in de zoveel jaar uitkomt. En daar mag Robin Borneman verdomd trots op zijn ook!