Rocket From The Tombs - Black Album
Fire Records
Rocket From The Tombs? Dat moet spacerock zijn. Mis, lichtjaren mis! Deze Pere Ubu-spinoff kan nauwelijks aardser klinken. Voor ‘Black Record’ plukte het vijftal rond bompa David Thomas (Crocus Behemoth) acht nieuwe songs uit het slijk, en haalde het een paar spades dieper nog eens drie fossielen boven. Want moet je weten: Rocket From The Tombs is ouder dan Pere Ubu zelf!
Artrock-collectief Pere Ubu bracht zijn eerste plaat ‘The Modern Dance’ uit in 1978, een mijlpaal in de experimentele rock. Maar die kwam niet uit de lucht gevallen. Twee eerdere singles (30 Seconds Over Tokyo en Final Solution) waren Ubu-versies van … Rocket From The Tombs-songs (RTTF), de band die niet alleen Pere Ubu uitbraakte, maar ook punkgroep The Dead Boys. Ian Hunter zat er niet naast toen hij in 1979 uitschreeuwde: Cleveland Rocks!
De originele RFTT raasde iets langer dan een jaar. Van de zomer van 1974 tot die van 1975. Tijd genoeg blijkbaar om voort te bouwen op de sound van The Stooges en een protopunk-icoon te worden. Een badge die ook het hergelanceerde RTTF niet wil afgeven. ‘Black Record’ is een snedige gitaarplaat zonder al te veel gekkigheid. Daarvoor grijp je beter naar recente Pere Ubu-worpen zoals ‘Carnival Of Souls’ en ‘Lady From Shangai’.
De ongewone, hooggepitchte stem van David Thomas is ook bij RFTT een ankerpunt. Wanneer andere bandleden de vocals voor hun rekening nemen - zoals op Sonics-cover Strychnine en op Nugefinger - durft onze aandacht weleens afdwalen. David Thomas die staat te schreeuwen te midden van de geluidsstorm in Sonic Reducer - een van die oude RFTT-classics - of die zijn innerlijke psychopaat wekt in Spooky boeit ons stukken meer.
De stormramriff van Read It And Weep (opnieuw een restje uit de seventies) lijkt vreemd genoeg uit hetzelfde hout gesneden als Courtney Barnetts Pedestrian At Best. Alleen ademt de oudere versie van archiefopname ‘The Day The Earth Met Rocket From The Tombs’ meer en slaat Barnett in tegenstelling tot RFTT nieuwe paden in. Wat de perstekst zegt, klopt: “(The songs) are not breaking rules - the rules broke forty years ago.” Maar dat maakt ‘Black Record’ nog niet tijdloos.
Het verfrissendste aan deze plaat staat helemaal vooraan: Waiting For The Snow laat de snelle punk rotten, kiest voor een langzamer, zinderend tempo en lanceert woorden je die niet kunt negeren: “Black culture is bankrupt // White folks lost their spine // Muslims want to kill us all // and you're no friend of mine.” Daarna neemt de band onze al te gekke maatschappij op de hak in Welcome To The New Dark Ages.
Alles bij elkaar genomen: gemengde gevoelens bij deze duistere plaat. De raket rockt en raast, gestroomlijnd maar vaker achteruit dan vooruit.