Rodrigo y Gabriela - Area 52
Pias Records
En nu smelten die twee werelden samen. Op ‘Area 52’, het nieuwe album van Rodrigo en Gabriela kiezen de twee Mexicanen ervoor om samen te werken met een Cubaans orkest. Als toemaatje halen ze er ook muzikanten uit India en Palestina bij. Dit kan met andere woorden niet fout aflopen.
Het duo heeft er al een uitgebreide carrière op zitten en van stijlswitchen hebben ze ook pap gegeten. Begonnen met heavy metal op Mexicaanse bodem, daarna akoestische sets waarbij ze metal, jazz en latin door elkaar haspelden om daarna wat invloeden te gaan opdoen in Dublin en van daaruit de wereld te veroveren door meer dan een miljoen albums te verkopen.
Ook op ‘Area 52’ gaan ze voor een nieuwe stijlbreuk, hoewel die deze keer een stuk logischer is. Het album bevat dan ook geen nieuw werk, maar een pak remixen van oudere nummers. Tamacun bijvoorbeeld is zo aan zijn derde nieuwe versie toe, maar Rodrigo y Gabriela slagen erin om de boel niet uit te melken. In het geval van Tamacun door er een blazersversie van te maken.
Hanuman, nog zo’n topper, krijgt dan weer een salsabad, waardoor het nog swingender wordt. Aan Ixtapa werd een sitar toegevoegd, waardoor je plots van het Mexicaanse vasteland in India belandt. Nacho’s met tandoori dus. De Cubaanse jazzinvloeden maken het compleet. 11:11 vinden wij dan weer de meest geslaagde make-over. Het gitaarwerk heeft wat weg van Pink Floyd, maar door het werk van de Cubaanse band kom je algauw in een soort folklied terecht. Het nummer sluit af in Afrika.
‘Area 52’ is dus een mengelmoes van Latijnse stijlen geworden, waarbij flamenco niet langer de boventoon voert. Cubaanse jazz, latin rock à la Santana, wat merengue en metalinvloeden. De input van de andere muzikanten zorgt voor heel wat nieuwe creativiteit en dat doet het repertoire van Rodrigo en Gabriela deugd.
Rodrigo y Gabriela hebben hun strepen al verdiend in de muziekwereld. Vlot verkopende albums en zelfs de soundtrack voor de laatste 'Pirates Of The Carribbean' staat op hun naam. Maar toch rusten ze niet op hun lauweren en proberen ze zichzelf en hun muziek steeds opnieuw uit te vinden. En dat siert hen. Zeker omdat ze er ook telkenmale in slagen met iets kwalitatiefs op de proppen te komen.