Ron Basejam - Deep & Meaningless

ISM Records

We voelen aan onze hormonenspiegel en ons libido dat dit wel eens een heel memorabele zomer zou kunnen worden. Dat kan te maken hebben met hoogoplopende temperaturen, maar evenzeer met de afrodisiaca die we de laatste tijd in onze platenbak vinden. Alsof het nog niet erg genoeg was worden we nu ook opgehitst door de discogrooves van Ron Basejam. Een verboden vrucht, zo blijkt.

De man achter het masker van Ron Basejam – James Baron – werd vooral bekend met Crazy Penis, dat hij samen met Chris Todd in 1995 opstartte. In 2002 werd Crazy Penis een echte band, met bassist, percussie en een zangeres. Ze werden vooral berucht om hun zeer sexy en soulvolle house en broken beats. Niet moeilijk dus dat we vandaag diezelfde elementen terug vinden bij Ron Basejam. We hebben echter nooit het gevoel dat we dit al eens eerder gehoord hebben. Integendeel, het klinkt ons zwoeler in de oren dan ooit tevoren.

De enige momenten dat we een Crazy Penis gevoel krijgen is wanneer we de stem van Danielle Moore enkele nummers horen opvullen. Vooral dan in de boogie-funk house van Run With You of in het op de dansvloer gerichte Fear. Maar in Bring Me Light horen we meer echo’s van oude zwarte soul- en jazzplaten. Je zou zo zweren dat Billie Holiday een modern jurkje aangetrokken heeft. De strings, de piano en de 70’s synths geven er een heerlijk laid back kantje aan.

Ergens tussen laid back en ongemeen hardnekkig benenwerk zweeft …Is The Word?, een pareltje waar veel zogenaamde nu-disco producers jaloers op kunnen zijn. Diepe vocalen die zacht tegen je trommelvlies aanschurken en funky pianorifjes die elke heup uit z’n kom krijgen. Yeps, pure seks. Om familiedrama’s te voorkomen is dit nummer ondertussen al verboden op onze redactie. Er staan echter meer van dit soort exemplaren op ‘Deep & Meaningless’.

Neem de scherpe bass in Fan The Flame, het dromerige Voices en de  nu-soul van Spirit. Stuk voor stuk klassenummers die “chique” en “sexy” hoog in het vaandel dragen, maar altijd een soort onbereikbare afstand behouden. Die dubbele bodem kruipt doorheen heel het album en werkt heel intrigerend. ??

Zo komt Into My Life in eerste instantie uit een diep donker gat gekropen waarin we in de verte saxofoontjes horen blazen, maar al snel wanen we ons op een zondagnamiddags jazzconcert. Heel bevreemdend wanneer we naar het einde toe terug in dat gat gezogen worden en uit een droom lijken te ontwaken. Lynch zit ons constant op de hielen.

We kunnen niet anders dan concluderen dat we dit album nog een paar keer van kop tot teen zullen besnuffelen en bepotelen. U weet wat u hiermee in huis haalt. Een verwittigd summer/sun/sexaddict is er vele waard.