Rone - Creatures

Infiné

Al enige tijd uit: ‘Creatures’, het nieuwste album van Rone, het muzikale project van Franse sterproducer Erwin Castex. De zelfs op relatief jonge leeftijd al erg ervaren producer snoept op zijn derde album van verschillende genres waardoor we een erg eclectisch geheel (dansbaar beatwerk, ambient, elektronica,..) te horen krijgen. Bij kennismaking voelen we aan dat dit wederom een erg verzorgde release is waarbij de visuele en de artistieke aspecten - het artwork is vergelijkbaar met dat van Radiohead-protégé Stanley Donwood - elkaar ondersteunen.

Tijdens zijn studies film aan de universiteit besluit Castex eveneens zijn weg te zoeken in de muziek. Een eerste ep en full album, ‘Spanish Breakfast’ volgen al snel, waarna de release van opvolger ‘Tohu Bohu’ zijn muzikale carrière in een stroomversnelling brengt. Tezelfdertijd vestigde hij zich in Berlijn, de stad met een erg levendige muziekscène.

Op het album zijn een aantal solotitels te vinden naast een aantal samenwerkingen waarbij vooral de collaboratie met Bryce Dessner (The National) opvalt. Toch is Dessner niet de enige gast. Ook goed volk als de Franse zanger Etienne Daho, Françoise Marry (François And The Atlas Mountains) en de Libanese Bachar-Mar Khalifé (die onlangs nog het uitstekende ‘Ya Balad’ uitbracht) leveren een bijdrage.

Het album opent met een diepdonker electronics-sfeertje (OO) waarmee Castex aantoont dat hij wel weg weet met de knopjes op de mengtafel. Het kan niet anders of de Franse producer is fan van Aphex Twin en de warmer klinkende elektronica op het Warp-label. Tijdens Acid Reflux horen we initieel iets ijlere ambient, die vaag aan Sigur Ros doet denken, maar gaandeweg duiken er gemuteerde trompetgeluiden (afkomstig van Toshinori Kondo) op waardoor we meegesleept worden. Die track loopt over in het prikkelend beatwerk van Mortelle, waarin met goede wil ook de futuristische gitaarlijntjes (Dessner) en vocals van Etienne Daho te herkennen zijn.

Castex kan ook een fijne popparel uit zijn mengtafel toveren, zoals blijkt uit het erg aardige en duidelijk door Aphex Twin beïnvloede Sing Song. Hij speelt als een magiër met geluiden, al moet hij soms ook even in het geheugen graven, zoals blijkt uit het gelaagd opbouwende Memory.

Het knappe aan dit album is dat dit een betoverende trip is die doet wegdromen, bijvoorbeeld bij een door Charlotte Oleena gepende track als Sir Orfeo. Op Ouija, één van de singles, horen we buitenaarde synths terwijl er, net als doorheen het hele album, veel aandacht is voor micromelodietjes. En dan duikt Roads op, een erg korte ambienttrack, die verwijst naar de ontmoeting en route tussen Dessner en Castex.

Soms blijft Rone misschien te veel hangen in de wat vage, ijlere soundscapesferen (zoals tijdens Calice, Texas dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om te overtuigen), maar dat neemt niet weg dat er heel wat bijzonders te horen is op dit album. Castex heeft kaas gegeten van klassieke invloeden (Freaks) terwijl een erg knappe compositie als Quitter La Ville autobiografisch uit de hoek komt. De vrolijke, clevere popdisco van Vif doet de boeken toe, een track waarop iemand als Daan behoorlijk jaloers zou kunnen zijn.

‘Creatures’ is een album dat vooral de kaart van de samenwerking trekt. Castex voelt zich bevrijd en brengt een erg uiteenlopend geheel waarop hij zijn beste troeven - zoals zijn knoppendraaierij - kan uitspelen.