Roosbeef - Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten
Excelsior Recordings
Enkele jaren geleden won Roosbeef al de Grote Prijs Van Nederland in de categorie singer-songwriters, en na beluistering van ‘Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten’ blijkt dat volkomen terecht. De jury nam een goede beslissing en Roos Rebergen, inmiddels nog steeds amper 20 jaar oud, greep haar kans. Met 'Ze Willen Wel...' leverde ze een zeer doordacht debuut af, voor liefhebbers van zowel Andre Manuel als Annie M.G. Schmidt.
“Ze heeft haar haren rood geverfd en draagt het liefst jurken met bloemetjes en stipjes. Maar dat wil niet zeggen dat haar liedjes over bloemetjes en stipjes gaan. Roos schrijft over het leven en de dood, liefde en verdriet. Vaak gaan haar teksten over de oppervlakkigheid van mensen, waar ze zich duidelijk over op kan winden”, zo loofde het juryrapport Roosbeef enkele jaren geleden. En wij kunnen dat alleen maar beamen.
Haar teksten zijn een van Rebergens grootste troeven: scherpe observaties die het hart van de luisteraar onmiddelijk weten te veroveren. Wanneer ze in het aanstekelijke Te Heet Gewassen bijvoorbeeld zingt over leeftijdsgenoten uit de Randstad die haar vriendje hebben ingepikt, is het lastig om een glimlach te onderdrukken. Maar ze weet ons evengoed muisstil te krijgen tijdens het melancholische Boerderij, dat zich openbaart als het sleutelnummer van de plaat, handelend over het verlaten van het ouderlijk huis.
Te allen tijde blijft Roosbeef heerlijk lichtvoetig in haar liedjes, en dat is een absolute verademing. Het mag dan ook duidelijk zijn dat ze die andere - de laatste jaren zeer gerespecteerde - artiest op Excelsior vooral op tekstueel niveau naar de kroon steekt. Zoiets puurs kan ook haast alleen uit een plattelandsgemeente als Duiven (nabij Nijmegen) afkomstig zijn.
Ondanks het rijpingsproces dat zich wel degelijk voltrokken heeft sinds 2005, gaat toch een bepaalde kinderlijke eigenzinnigheid uit van haar muziek. Naïef, maar zeer intelligent. Het plezier van het opnameproces is duidelijk hoorbaar. Het goede volk aan producers - Tjeerd Bonhof en Tom Pintens - verdient dan ook zeker een vermelding. Ze hebben alles mooi gearrangeerd, met hier en daar een handvol blazers als sublieme toevoeging.
Over het algemeen staat de piano echter centraal in een verder traditioneel instrumentarium van bas, gitaar en drums. Die combinaties voorzien de band van een authentieke sound. Dat neigt soms naar kleinkunst, en daar moet je van houden. Toch kent het album feitelijk geen zwakke momenten. Integendeel, verdere hoogtepunten zijn openingsnummer Onder Invloed, alweer een liefdesliedje, en het uptempo Alles Draait, een lijflied voor onschuldige dronkaards.
“Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten” is een sprekende titel voor een conceptalbum over een puberend plattelandsmeisje dat langzaam maar zeker volwassen wordt. Roosbeef is een frisse wind in het Nederlandse poplandschap en maakt de verwachtingen alleszins waar.
Haar teksten zijn een van Rebergens grootste troeven: scherpe observaties die het hart van de luisteraar onmiddelijk weten te veroveren. Wanneer ze in het aanstekelijke Te Heet Gewassen bijvoorbeeld zingt over leeftijdsgenoten uit de Randstad die haar vriendje hebben ingepikt, is het lastig om een glimlach te onderdrukken. Maar ze weet ons evengoed muisstil te krijgen tijdens het melancholische Boerderij, dat zich openbaart als het sleutelnummer van de plaat, handelend over het verlaten van het ouderlijk huis.
Te allen tijde blijft Roosbeef heerlijk lichtvoetig in haar liedjes, en dat is een absolute verademing. Het mag dan ook duidelijk zijn dat ze die andere - de laatste jaren zeer gerespecteerde - artiest op Excelsior vooral op tekstueel niveau naar de kroon steekt. Zoiets puurs kan ook haast alleen uit een plattelandsgemeente als Duiven (nabij Nijmegen) afkomstig zijn.
Ondanks het rijpingsproces dat zich wel degelijk voltrokken heeft sinds 2005, gaat toch een bepaalde kinderlijke eigenzinnigheid uit van haar muziek. Naïef, maar zeer intelligent. Het plezier van het opnameproces is duidelijk hoorbaar. Het goede volk aan producers - Tjeerd Bonhof en Tom Pintens - verdient dan ook zeker een vermelding. Ze hebben alles mooi gearrangeerd, met hier en daar een handvol blazers als sublieme toevoeging.
Over het algemeen staat de piano echter centraal in een verder traditioneel instrumentarium van bas, gitaar en drums. Die combinaties voorzien de band van een authentieke sound. Dat neigt soms naar kleinkunst, en daar moet je van houden. Toch kent het album feitelijk geen zwakke momenten. Integendeel, verdere hoogtepunten zijn openingsnummer Onder Invloed, alweer een liefdesliedje, en het uptempo Alles Draait, een lijflied voor onschuldige dronkaards.
“Ze Willen Wel Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten” is een sprekende titel voor een conceptalbum over een puberend plattelandsmeisje dat langzaam maar zeker volwassen wordt. Roosbeef is een frisse wind in het Nederlandse poplandschap en maakt de verwachtingen alleszins waar.
1 maart 2009