Royal Southern Brotherhood - Heartsoulblood
Ruf Records
Luister vijf seconden naar World Blues, de openingstrack van ‘Heartsoulblood’ van Royal Southern Brotherhood en je weet: dit is Amerikaans. Zo Amerikaans als wat. Muziek van vandaag met respect voor het verleden.
De invloeden van Royal Southern Brotherhood zijn legio: alles wat oud klinkt, van vandaag of toen. De intro van World Blues bijvoorbeeld zou zo van Seasick Steve kunnen komen, maar de aankleding hier is minder rauw, traditioneler. Je hoort mannen met een cowboyhoed, die getrouwd zijn met hun fles whisky en hun gitaar; het soort muzikant dat Jeff Bridges enkele jaren geleden zo mooi vertolkte in 'Crazy Heart'. De clichés kloppen, zo zien we op foto’s. Alleen dat van de whisky weten we niet. Maar tegelijkertijd hoor je ook: dit zijn mannen die weten waar ze mee bezig zijn. Dit zijn muzikanten van het rasechte soort.
Royal Southern Brotherhood is een soort van supergroep: de twee grote muzikale families uit het Zuiden van de Verenigde Staten, de Nevilles en de Allmans, worden verenigd in Royal Southern Brotherhood. Cyril Neville speelt ook bij de Neville Brothers, Devon Allman is de zoon van Gregg Allman van de legendarische Allman Brothers Band. En ook de overige leden hebben eigen projecten naast Royal Southern Brotherhood. Waar de groep bij hun debuut nog een verzameling muzikanten waren, zijn ze nu naar eigen zeggen een groep geworden. Dat ze drie zangers in de rangen hebben – Neville, Allman en Mike Zito – maakt dat ze veel variatie aan de dag kunnen leggen.
Met titels als Rock And Roll, Groove On en Here It Is weet je ook dat Royal Southern Brotherhood niet het type muzikanten zijn die hun platen vullen met hun diepste zielsroerselen. Het moet vooral leuk blijven en vooruit gaan. Na de eerste drie nummers denk je wel te weten waar het op ‘Heartsoulblood’ om zal draaien, maar verderop de plaat worden meer stijlen verkend.
Here It Is is en Let’s Ride serveren slepende funk met een lekkere, repetitieve baslijn en op die laatste en op Ritual is het heerlijk luchtgitaren. Op Shoulda Known lijkt het alsof we de soulvolle stem van Tom Jones horen in een tegelplakker van jewelste, maar het is die van Cyril Neville. Ook in She’s My Lady gaan we aan het schuifelen op iets Motownachtig dat van Marvin Gaye had kunnen zijn. De laatste twee nummers, Takes A Village en Love And Peace nemen ons dan weer mee richting hartverwarmende gospel.
Royal Southern Brotherhood is allerminst vernieuwend, maar ze etaleren vakmanschap in stijlen van weleer. Wie van retro houdt, mag deze plaat blind aanschaffen. Je krijgt blues, funk, soul en gospel voor de prijs van één.