Rufus Kain - Live In Laagland

R.S.A.K.

Op de hoestekst van ‘Live in Laagland’ - nog maar het tweede album van Rufus Kain en toch al een eerste live-cd - staat vermeld dat Jaap Fischer en Boudewijn de Groot een opvolger hebben in Nederland. Eentje die bovendien fel onder invloed van Bob Dylan is opgegroeid. Ronkende namen, een indrukwekkende pedigree, een loodzware erfenis. Als dat maar goed afloopt.

'Live in Laagland', dus. Een cd die voor een beperkt publiek werd opgenomen in Theater De Roode Bioscoop, een klein gezellig theatertje in Amsterdam waar mensen die de (middel)grote Nederlandse zalen niet vol krijgen, hun ding plegen te doen. Het geeft de opnames een huiskamersfeer die je eigenlijk tot luisteren dwingt.

Rufus Kain doet het helemaal alleen met gitaar, mondharmonica en af en toe vocale ondersteuning van Katia en Carlien Jeanne. 'Live in Laagland' bevat grotendeels nieuw materiaal, maar ook enkele nummers uit vroeger werk.

Van bij het begin voel je dat we hier met een singer-songwriterplaat te maken hebben. Hou er me niet aan plaatst zich inderdaad – zij het met wat goede wil van de positivo-luisteraar – in de traditie van de troubadours. En Honderd Zinnen klinkt echt dylanesk. Dus toch een nieuw, groot talent?

Dat is misschien toch even te kort door de bocht. Als een artiest zo confronterend naar buiten komt met van elke franje ontdane songs is dat moedig, maar tegelijk ook gevaarlijk. Alleen een goede song doorstaat immers de lakmoesproef van de unplugged versie. En hier beantwoordt Kain niet altijd aan de verwachtingen die de hoestekst wekt.

Toegegeven, hier en daar voel je wel dat de jongeman talent heeft om een song te smeden. Zo is de titelsong te catalogeren onder de noemer 'behoorlijke protestsong'. En het nostalgische Bevangenis kon ons van de eerste beluistering bekoren. Maar de hele rit lang blijft Kain toch niet boeien.

Het optreden eindigt met Genoeg Gezegd, alhoewel niet vermeld een duidelijke adaptatie van Don’t Think Twice, It’s Alright van Bob Dylan. Ook het concept van de hoescover is trouwens geleend van de beroemde Freewheelin’-hoes, met de jonge Dylan in de New Yorkse straten.

'Live in Laagland' is geen onvergetelijk livealbum, en de artiest Rufus Kain is dat vooralsnog ook niet, net zo min als zijn songs. Het moet allemaal nog flink evolueren, rijpen, beter worden. En dan zullen we nog eens praten.