Ryan Teague - Block Boundaries
Village Green
Tijd voor aardrijkskunde. De hoes van Ryan Teagues ‘Block Boundaries’ verraadt het al. En de perstekst bevestigt: Teague wil met zijn nieuwste het levendige grootstadleven van New York, Amsterdam en Londen verklanken. Mooie ambitie, al zijn Teague’s nummers zo rechtlijnig dat we eerder de E34 zien passeren.
Waar Teague zich op de kaart bevindt? Ergens tussen andere elektronicacomponisten zoals Hauschka, Nils Frahm en Jon Hopkins. Hij wordt vaak als minimalist gebrandmerkt. En akkoord, je hoort er elementen van, zoals de pulserende tonen in Last Known Position, de xylofoonweverij in Scale And Ratio en de stereostemmen van Remote Outliers. Maar je verwart hem onmogelijk met Steve Reich.
Diversion 1, dat amper twee minuten duurt, is bijvoorbeeld een donkere brok ambient. Diversion 2 klinkt even later als een outtake van Brian Eno’s ‘Before And After Science’-sessies. Uit de tijd dat hij met Bowie bevreemdende klanktapijten spon. Teague blijft, met andere woorden, niet in dezelfde wijk rondcirkelen. ‘Block boundaries’ zijn hem vreemd.
Variatie genoeg dus op zijn vijfde album. Teague gebruikt elektronica, maar ook akoestische instrumenten en vervormde found sounds. Op Liminal Space kruisen ze elkaar allemaal. Het is op het eerste gezicht een alleraardigst herhaald pianomelodietje. Maar op de achtergrond is er heel wat meer gaande. Let op de subtiele percussie, de gedempte gitaar, de zalvende synths, … Topwerk, hoor.
Teague werkt alles netjes af. Soms wat te clean eigenlijk. We missen ruwe kantjes, en af en toe een choquerende klank: de vervallen woning, het uitgestrooide vuilnis, bakstenen die armoede ademen, … Daardoor grijpt ‘Block Boundaries’ meestal net naast je nekvel. De plaat glijdt voorbij als een welgevormde wolk. Ze schreeuwt niet om je aandacht.
Teague klampt zich trouwens in elk stuk vast aan één idee, dat de volgende minuten in wezen niet meer verandert. Dat hij alleen maar aandikt en dan laat uitdoven. We stellen ons het stadsleven iets bonter, bruisender en vuiler voor. Kortom: fijne plaat, maar te voorzichtig.