S - Cool Choices

Hardly Hart Records

Bestaan er ook losers van het vrouwelijk geslacht? Jazeker! Neem nu Jenn Ghetto.

Haar band Carissa's Wierd ging ter ziele na het derde album. Twee van de leden van die band vormden Band Of Horses en werden wereldberoemd terwijl zij in haar eentje overbleef en dan maar een tweede plaat maakte als S. De titel van dat album zegt alles: ‘Puking and Crying’.

Amper een paar optredens later, zei Ghetto de muziekwereld vaarwel. Zes jaar later bracht ze ‘I'm Not As Good At It As You’ uit bij een - lach niet - Luxemburgs label. Weer twee jaar later scheidde ze van haar toenmalige partner.

Ghetto trok zich terug in haar slaapkamer en begon haar scheiding te verwerken in de songs die uiteindelijk deze plaat zouden vormen. Ze overtuigde haar metaldrummervriend Zach McNulty en Betsy Olsen (bas) en Carrie Murphy (gitaar) om haar bij te staan. Een jaar later waren de nummers levensvatbaar.

En net op dat moment, toonde Hardly Art Records (die ook al een heruitgave van de platen van Carissa's Wierd verzorgde) interesse in een eventuele, nieuwe plaat van S. Chris Walla werd aangezocht als producer en hier is ze dan: ‘Cool Choices’, een van de betere break-up-platen van het jaar.

Even lijkt Ghetto zich nog te wentelen in haar anti-heldinnenrol met de kale, met enkel piano omklede openingstrack Losers. Maar de track is te goed om zich die rol te blijven toe-eigenen en Like Gangbusters! klinkt dan ook meteen een pak strijdvaardiger: “You will not take me down”, klinkt het zelfverzekerd en de volle drums onderstrepen het rechten van de rug.

Vampires vindt dan weer perfect de balans tussen bitterheid en humor en de gitaararpreggio’s zijn origineel en doordringend. Niet voor niets werd deze track als single uit de plaat gelicht. Hij besluit ook mooi een enorm sterk drieluik.

Daarna is het tijd voor een komisch intermezzo: een uit de hand lopende gitaarsolo. Goed gezien, want zo valt The White House meer op, een van de meer positieve songs van de plaat. En nog is het feestje niet uit, want ook Brunches, de song die het meest aanleunt bij de vroegere sound van Carissa Wierd overtuigt de liefhebbers van bitterzoet moeiteloos.

Een volgend hoogtepunt is Remember Love, dat net als de openingstrack enkel pianobegeleiding kreeg. Het is het meest trieste nummer en Damien Rice zou er best wel eens jaloers op kunnen zijn, iets wat ook wel op zou kunnen gaan voor het later volgende Pacific

Helaas gaat het eerst plots de elektronicakant op met Tell Me (idem dito geldt voor de slotsong) Op zich misschien een goedbedoelde zet om de aandacht vast te houden, maar ons klinkt het iets te geforceerd in de gemasseerde oren. Met Muffin keren we terug naar de meer intieme sound van het begin, maar het scherp lijkt wat van de snee, al spreekt Balderash (old school Suzanne Vega) dit meteen tegen.

Met 'Cool Choices' is er alweer een vrouwelijke loser minder.