Sabrina Starke - Sabrina Starke
Zip Records
Het is ruimdenkend Vlaanderen allicht ontgaan, maar Nederland heeft zijn eigen Selah Sue. Alleen is die van hen zwart, woont ze in Rotterdam en heeft ze net haar vijfde in plaats van vierde album uit. Maar Sabrina Starke is een funksoulster om “U” tegen te zeggen, eentje die qua intensiteit en timbre overigens verdacht veel naar onze Sanne Putseys knipoogt.
Op haar titelloze, vijfde plaat zet Sabrina Starke zesendertig sterke, zwarte Nederlandse vrouwen naast zich. Niet als zoekoefening, maar als een statement die zegt: “wij staan elk ons mannetje”, gebundeld in de collectieve Facebookpagina Sisterhood. En daar gaat dit feministisch werkje grotendeels over. Of wat te denken van titels als Don’t Think You Know Me, Ain’t A Woman of Leggo Of Ego?
Feit is wel dat Starke weet hoe gevoelige snaren te beroeren. De souldiva beschikt over een wat groezelige stemkorrel en kronkelt op Missy Elliott-achtige wijze net naast de tonen, speelt subtiel met tussennoten, glijdende frasering en een zeldzame vibratie. Ze grijpt eenvoudig in de hoogte, maar gaat vooral ook te werk in een nachtelijke diepte en houdt vast aan haar wat klagerige, glijdende timbre.
De arrangementen van dit dozijn gevoelsliedjes zijn sober, maar overwinnend. Een donkere jazzpiano, kamerviool en schuifelende drums zijn voldoende om Dreamer een funky groove te geven, klaar om met subtiele samples verder opgevuld te worden. Al even minimaal en efficiënt: de akoestische ballade Next Man die pure vocale passie vertoont in een mooi less-is-more-instrumentarium dat stelselmatig uitgroeit tot een heerlijke, rijpe vrucht. Bluesy, dromerig, intens.
Tekst, instrument en emotie versterken elkaar en kruipen keer op keer onder het vel. Wanneer Leggo Of Eggo na zijn filmische introsample met een sexy orgelgroove binnentreedt en enkel wat tikkend drumwerk nodig heeft, eigent de Nederlandse zich de ruimte toe om vocaal rond te tollen als een vis te water.
Wat opvalt: Sabrina Starke zet zichzelf niet al te prominent in de kijker, maar laat op subtiele manier haar kwaliteiten heersen. Enkel nauwgezette beluistering openbaart hoe zachtmoedigheid in feite een stevige kracht verbergt. Waar deze titelloze plaat aanvankelijk misschien wat kaal overkomt, blijkt elk accent, elke glijder of vibrato mee te bouwen aan een zwoel totaalgeheel, een ideale melange van r&b, blues en soul met maar weinig magere momenten.