Sad Sad Sad - Sad Sad Sad

Fons Records

Sad Sad Sad

Of wat dacht u dan? Dat het hier om een vrolijk plaatje ging? Deze Belgische nieuwkomer teert in feite verder op de leegte die de slowcoreband Krakow een jaar of tien geleden achterliet. De dromerige Duyster gitaar van Wim Smets, de bas, piano of windspel van Gert Cools en de donkerblauwe, intieme stem van Niné Cipolletti kronkelden niet enkel eerder in bovengenoemde band rond elkaar, maar zijn ook een rechtstreekse referentie naar groepen als Mazzy Star of Cigarettes After Sex. Enter Sad Sad Sad.

Dit debuut bestaat uit negen slowcoreliedjes vol erg weemoedige gloedmuziek waarin echo’s van country, soul en folk dolen en die titels als Broken Lovers, Gone Forever of Bird Can’t Fly dragen. Traag, gemoedelijk en dromerig. De intimiteit zelve. Maar tegelijkertijd ook erg broos, zoals het enkel door de warme stem van Niné en traag aangeslagen gitaar gedragen You Know I Love You. Of met kleine vlammetjes van flakkerende hoop, zoals het sprookjesachtige We’re Done Here, met zijn lieflijke melodie en ontroerende dubbelzang.

Soms groeien de sobere miniatuurtjes uit tot wat meer grootse muzikale verhalen en mag een combinatie van tamboerijn, ronkende bas en elektrische gitaar voor een iets voller geheel gaan en kan knoppenmeester Pascal Deweze zich iets meer uitleven. Een zeldzame keer kruipt die laatste zelfs achter het drumstel. Maar ook dan sleept Sad Sad Sad zich moeizaam voort; op het penibele af; vol melancholie en tristesse. Zelfs de dik zeven minuten razende Storm blijkt eerder een instrumentale evenwichtsoefening tussen piano, ijle gitaarfeedback en tikkende drum.

Dus nee, dit debuut choqueert niet of mokert zich niet in het geheugen. Het is meer een beleving van het geheel. Een moodplaat die zijn aanhoorders mee de dieperik in zuigt. Een ode aan theelichtjes en donkere ruimtes. Traag en wondermooi kronkelend, als een vertraagde aflevering van The Broken Circle Breakdown. We waren vergeten hoe fijn het kan zijn om eens heel, heel erg droevig te zijn. En laat nu maar lekker je hoofd hangen.

20 februari 2019
Johan Giglot