Samaris - Silkidrangar Sessions

One Little Indian

Dat IJsland en kille ambientsoundscapes goed samen gaan, heeft menig artiest al bewezen. Ook het trio Samaris toonde een dik jaar geleden met zijn tweede wapenfeit ‘Silkidrangar’ aan niet vuil te zijn van een indrukwekkend stuk ijle sfeerschepperij, subtiel krakend en eindeloos wegdromend. Tijdens de opvolgende liveoptredens realiseerde het trio zich dat hun songs door live improvisaties positief evolueerden en nog meer diepgang kregen. Dus herwerkten ze hun muziek op de nu uitgebrachte ‘Silkidrangar Sessions’.

Samaris' wonderformule bestaat uit de hoge, Björk-achtige stem van Jófríður Ákadóttir, de glijdende klarinetstoten van Áslaug Rún Magnúsdóttir en het diepgaande elektronische gefriemel van Þórður Kári Steinþórsson (leve de knip / plak functie!). De groep zijn songthema’s ontspringen steevast negentiendeeeuwse IJslandse gedichten. Niet dat dit er overigens veel toe doet, want slechts weinig mensen op het vasteland zullen wijs raken uit het mysterieuze tekstuele gebrabbel, maar het zegt wel wat over de sfeer van dit album.

Door het aanwerven van extra muzikanten voor deze ‘Sessions’, is de muziek van Samaris een stuk rijker geworden. Niet dat er echt over weelde kan gesproken worden. Ook nu blijft het grootste muzikale avontuur zich onder water afspelen, ver in de diepte. Mysterie en minimalisme zijn de kruiden voor deze onderkoelde fantoommuziek. Zelfs droge vierkwartbeats worden uitgetrokken en vertraagd in een wat slepend Lífsins Ólgusjór, dat op een dromerige sjamanendans lijkt.

Het zijn echter die ongrijpbare echo’s en melodieuze suggesties die deze muziek zo sterk en expliciet maken. De plaat opent ook met twee minuten open klankzang, begeleidende, donkerblauwe klarinetnoten en een haast onopvallend elektronisch geborrel. Sober en sfeervol.

Langzaam maar zeker kruipt het album uit zijn roes. Melodieuze toetsen in een hoogtepunt als Hrafninn worden meer handvast, de onderliggende waas en blazerstoten meer tastbaar en zelfs de dubecho’s liggen netjes in de song in plaats van eroverheen te golven. Acht minuten lang hobbelt en vibreert dit nummer in een psychedelisch ambientminimalisme, dommelt halfweg wat in om zich sterk te herpakken.

Deze ‘Silkidrangar Sessions’ zijn een toonbeeld van IJslandse ambient. De puristen mogen uitvlooien wat Samaris met de originelen gedaan heeft, met name het afsluitende Nótt (One For The Girls) is wat meer ingetogen geworden in zijn nieuwe vorm en krijgt daardoor een extra melancholische waas mee. Over het algemeen is dit album een toonbeeld van sfeerelektronica dat de winter alvast met open armen verwelkomt.