Sanguine Hum - The Weight Of The World

Esoteric Antenna

Het debuut van het progressieve kwartet Sanguine Hum maakte meteen zo’n volwassen indruk op huislabel Troopers for Sound, dat Esotericbaas Mark Powell ‘Diving Bell’ prompt heruitbracht. De langverwachte opvolger heet ‘The Weight Of The World’ en is zijn gewicht in goud waard. Een voltreffer op alle fronten.

The Weight Of The World



Deze heren komen uit Oxford, net als Radiohead, en als er enige rechtvaardigheid in de wereld is, wordt Sanguine Hum even groot als de groep van Thom Yorke. De band, die eerst Antique Seeking Nuns (!) heette, mocht vorig jaar al op het Amerikaanse Rites of Spring-festival spelen – zeg maar gerust het wereldkampioenschap progrock.  Daar werd meteen ook nieuwe drummer Andrew Brooker (No-Man) voorgesteld.

De nucleus van de band ontstond haast letterlijk in de wieg: gitarist/zanger Joff Winks en toetsenist Matt Baber groeiden samen op en luisterden naar Pink Floyd en Yes. Maar ‘The Weight Of The World’ is zeker geen epigonenwerk van de grote oudjes; daarvoor is Sanguine Hum te diep in een hedendaagse sound ingedaald. Noem het artrock met wat indie en postrock langs deurlijst en kieren gesmeerd. 

Britser dan Sanguine Hum kom je ze overigens zelden tegen. Want hoewel het album vol staat met explosief songmateriaal, wordt het allemaal met het nodige flegma en understatement gespeeld. Dat laatste is eerder zeldzaam in progressieve rock, en het maakt van Sanguine Hum een des te interessanterE exponent. Idem dito voor Winks’ zang, die droog, haast antitheatraal klinkt.

Hoe dan ook is ‘The Weight Of The World’ meer prog geworden dan het debuut. De songs zijn ambitieuzer - de titeltrack in drie delen heeft een kwartier nodig - en onder het glinsterende oppervlak wemelt het van de tempoveranderingen en dynamische verschuivingen. Het roept herinneringen op aan de Canterbury sound van legendarische bands als Hatfield And The North en National Health. Maar het industrieel ogende artwork van Carl Glover verwijst even terecht naar het moderne geluid van Marillion en Porcupine Tree.    

9 mei 2013
Christoph Lintermans