Sanhedrin - Ever After

Fading Records

De Israëlische progband Sanhedrin laat de muziek het liefst voor zich spreken. Op hun debuut 'Ever After', door de band omschreven als een conceptalbum, geeft dit uitstekende instrumentale ensemble woordenloze commentaar op de geschiedenis. Voor wie van retroprog houdt in de letterlijke én figuurlijke betekenis, is dit een erg genietbaar schijfje.

De sound van Sanhedrin zal liefhebbers van Camel en Pink Floyd vertrouwd in de oren klinken. Zonder derivatief te zijn. Begonnen als coverband voor Camel, hebben ze hieraan de typische stemmingswisselingen, het schilderen met klank en de prominente rol van de fluit overgehouden.

Sanhedrin is beslagen in het evoceren van stemmingen, maar denk niet dat de muziek zomaar voortkabbelt. Men bedient zich van een dynamiek alsof een orkest op rockinstrumenten speelt. Luister maar eens naar het epische Il Tredici.

Komende uit een land op de grens tussen avond- en ochtendland, zijn de oriëntaalse invloeden in de muziek niet uit de lucht gegrepen. Dark Age roept de tijd op van de kruistochten maar ook de vreedzame culturele uitwisseling tussen oost en west. We zijn er ook allang vertrouwd mee: sinds de achttiende eeuw zijn westerlingen gefascineerd door de pracht en praal van het Turkse rijk, zoals Mozart ze in zijn bekende opera's verwerkte.

Maar het oosten laat zich hier ook door het westen inspireren. The Guillotine begint met een luidruchtige massa, waarna de toetsen een koninklijk thema inzetten: de Franse vorst Lodewijk XIV moet het schavot bestijgen. De "verlichte" revolutionairen in Parijs bleken minder verdraagzaam dan hun Turkse collega's.

De historische invloed in Timepiece is van een andere orde. De spacy toetsen geven het stuk een lichtjes psychedelisch karakter: alsof je een ritje maakt door tijd en ruimte. Sobriety is ernstiger, ontrolt zich als een diepere gedachtegang op dat mooi slepende tempo dat we kennen van Camel en Floyd. Tema is een intermezzo op klassieke gitaar en mandoline die men gerust meer van stal mag halen; deze muziek smeekt daarom.

De afsluitende song Steam zegt natuurlijk alles: de band haalt hier nog eens alles uit de kast, dit is inderdaad stomende symfo, gecombineerd met opnieuw een bloedmooie (helaas te korte), slepende passage met Gilmouriaanse sustained gitaar. Sanhedrin etaleert hier een gesofistikeerdheid die doet uitkijken naar meer van deze heren. Excellent ensemblespel waar geen speld tussen te krijgen is.

'Ever After' biedt geëlaboreerde en delicate progrock, gebaseerd op melodieën vol variatie, instrumentale kleurschakeringen en sfeervolle ontwikkelingen. Door haar tijdloze kwaliteiten is dit een prettige plaat om nog dikwijls naar terug te grijpen. Deze band klinkt als een sprookje; dat ze muziek mogen blijven maken, ever after!