Sarah Walk - Another Me

One Little Indian

Eind 2017 deed Sarah Walk een klein zwart boekje open over haar turbulente liefdesleven als lesbienne. Anno 2020 klinkt ze feministischer dan ooit.

Op ‘Little Black Book’, de debuutplaat, was Sarah Walk nog boos. Met de gitaar als wapen schreeuwde ze haar frustraties, obsessies en spijt uit over mislukte relaties, maar er zaten ook een paar gevoelige lovesongs tussen. ‘Another Me’ toont een andere, meer geëngageerde Sarah die zich minder op zichzelf focust en meer oog heeft voor de strijd van haar “zusters” tegen het patriarchaat.

‘Another Me’ is dus enerzijds minder persoonlijk, maar toont anderzijds wel wat de uit L.A. afkomstige artieste bezighoudt. Dat blijkt meteen uit de openingszin van de sterke opener Unravel: “Nothing’s hurt me more than men that grew up with no consequences / why is it my job to fix this mess? / You’re always ready to defend / you hear my concern as anger / and no-one wants an angry woman”.

Ook de sound van deze plaat is helemaal verschillend van die van het debuut doordat Walk de kilheid van de door mannen beheerste wereld onderstreept met synths en pianoklanken. Toch trapt ze ook een paar keer in dezelfde val als bij haar debuut: soms is de productie te Amerikaans, te glad. Gelukkig is de gitaar en het rauwe niet helemaal weg. Op het magnetisch geladen The Key bijvoorbeeld, haalt ze een paar keer fel uit op haar besnaarde vriend die haar zo dierbaar was op het debuut.

De plaat had meer nummers als The Key kunnen gebruiken. De thema’s, die Walk bezig houden, leveren ook stof genoeg: marginalisering, vrouwenhaat of kwetsbaarheid, Walk raakt ze allemaal aan. Maar ondanks de soms felle teksten, klinkt ‘Another Me’ zachtaardig (we schreven bijna “vrouwelijk”) met zachte soundscapes, melancholische strijkers en delicate pianolijnen.

De grens met platte pop wordt een paar keer net niet overschreden en echt beroeren, zoals ze op het debuut deed, lukt dit keer niet echt vaak. Crazy Still mag nog zoveel zilte tranen proberen opwekken met die ingetogen pianolijnen en de tekst vol drama, onze wangen blijven droog. En Same Road mag dan wel hoopvol en geruststellend klinken met de zwevende melodie en sprankelende zang, toch voelen wij het niet.

Single Nobody Knows is wel een voltreffer met dreigende drums en lichte gitaarplukken. De twijfels worden hier als een mantra herhaald en mogen borrelen in indrukwekkend pruttelende percussie en ook het met verrassende elektronica doorspekte Take Me As I Am houdt de aandacht vast en laat een vrouw horen die haar plaats heeft gevonden, net als in The Key.

We houden dus meer van de assertieve dan van de aan zichzelf twijfelende en vragen stellende Sarah Walk. Dat was al zo bij het debuut en dat blijft ook nu zo, maar wij zijn dan ook een voorbeeld van een witte, bevoorrechte man.