Savages - Silence Yourself

BMG Chrysalis

Wij begrijpen de controverse rond Savages niet zo goed. Savages zijn getalenteerd, intens, arrogant, ze blaken van het zelfvertrouwen en ze hebben een grote muil. What is there not to like?

Dat Savages een uitzonderlijke band is blijkt uit vele dingen. En zo mogelijk nog meer uit de reacties op de band dan uit de muziek zelf. Niemand die lauwtjes reageert op deze groep. Wie ervan houdt, doet dat onvoorwaardelijk. Door de anderen worden ze met evenveel passie verguisd. “Te serieus en te zeker van zichzelf”, hoorden we onlangs nog iemand smalen. Het was als kritiek bedoeld en dat vonden wij hilarisch. Hoe kan een band op zijn eerste plaat te serieus met muziek bezig zijn of te zeker zijn van zichzelf? Laat het ons gerust weten.

The medium is the message bij Savages. Boodschap en muziek zijn één. En die muziek is fantastisch. Zowel thematisch als muzikaal zijn er verwijzingen met postpunk- en newwavebands als Joy Divison, Wire, Talking Heads en – opzoeken, jongens en meisjes – X-Ray Spex: (communicatie-)technologie, grootsteedse vervreemding, moordlust, de gitaargedreven razernij van The Pixies, de ritmes van Gang of Four, …

‘Silence Yourself’ is ook een plaat. Geen collectie van songs, maar een plaat. Met een opbouw waarin elk nummer precies op de juiste plaats staat. Zoals in een gedicht van WH Auden geen woord te veel of te weinig staat, zo vormen de nummers hier een perfect gedoseerd geheel. Daar hebben ze vast over nagedacht.

Opener Shut Up is symbolisch: de band maakt meteen duidelijk dat zij en niemand anders de komende vijfenveertig minuten aan het woord zijn. Zangeres Jehnny Beth klinkt als een kruising tussen Siouxsie van The Banshees en Patti Smith, bas en drums beuken pogoënd op elkaar in, strakke ritmegitaar en een ijle riff houden de rest in het gareel. Bij I Am Here flitst even “C-c—c-co-caine” uit Feelgood Hit For The Summer van Queens Of The Stone Age door ons hoofd. En ook de gedachte: 3klonken maar meer rockers als dit meidengroepje”.

Strife drijft op een donkere, krakende Fenderriff met daarboven weer die bezwerende zang van Beth. De bas van Ayse Hassan speelt nu eens leentjebuur bij Peter Hook en klinkt dan weer – zoals in Marshal Dear – fluisterend en fretless. Mogen wij u trouwens ook warm aanraden om, indien u deze plaat goed vindt, meteen ook ‘Eleven is Nine’ van onze eigen Roza Parks in huis te halen?

In de linernotes krijgt de luisteraar van Savages – geheel gratis! – uitstekend (pedant, zullen sommigen zeggen) advies mee: “The world used to be silent, now it has too many voices. They multiply, intensify, they will divert your attention … And the noise is a constant distraction … You want to take part in everything … We should be thinking about putting everything back together … Silence yourself.”  Doen. En leg intussen deze plaat op.