Scarlett O’Hanna - Romance Floats

Cargo Records

Haar naam klinkt Iers, maar ze is een Française geboren in Montpellier als Anna Muchin. Op dit moment woont en werkt ze vanuit Brussel en ontpopt ze zich stilaan als de vaderlandse versie van PJ Harvey. Meet Scarlett O’Hanna!

Op Nothing True Dies Away klinken vinken op de achtergrond, maar toch laat deze dame zich niet kooien. Het is moeilijk om haar muziek te benoemen, want op haar eerste album dat uitgegeven wordt door een label (Cargo Records) meet de eigenzinnige singer-songwriter zich een eclectische sound aan.

De eerste gitaarplukken van openingssong Peter And Cathy Were Junkies bijvoorbeeld, klinken warm en teder, maar stilaan ontpopt deze tekstloze song zich tot een donkere, hypnotiserende roes. Het is het soort song dat je normaal aan het gaatje van een plaat vindt, maar hier is het de sleutel tot de rest van het album.

In single Dramamine (naar een middel tegen reisziekte) klinkt de wanhoop door van een vrouw die haar relatie ziet ontsporen door middel van een jengelend gitaarmotiefje. Sterk! Jammer genoeg klinkt in I Won’t Dive In wel erg sterk PJ Harvey door. Niet dat we dit een slechte song vinden, maar elders getuigt O’Hanna van meer eigen identiteit.

Lang moet je daar niet op wachten, want One By One – waarvan de tekst de albumtitel leverde – is zowel tekstueel als muzikaal een origineel en overtuigend werkstuk. “Where the bougainvilla blossoms I’ll see the buds, you’ll see the thorns”, klinkt het en ze belooft om mee die doornen weg te hakken. Ze voegt meteen de daad bij het woord met het lieflijke wiegeliedje It’s A Boy waarin ze de jongen zich ziet afvragen waar volwassenen geboren worden, maar even graag slaat ze zelf wonden als een giftige angel zoals in het bittere The Jacket, van onheilspellend geroffel voorzien door Benjamin Chaval.

De plaat zweeft zo van pijn naar vreugde en weer terug, net zoals het in de liefde gaat. With Hope Comes The Morning en het nochtans bevreemdende, meer elektronische Thieves laten de hoop zegevieren.

‘Romance Floats’ is een plaat die zich niet zomaar prijsgeeft, maar die een mooie en logische evolutie vertoont ten opzichte van de eerste, in eigen beheer uitgegeven platen vol ultrakorte songs (die wel interesse opwekten van een Japans label). Er staan bloemknoppen op en doornen, maar net dat maakt de plaat interessant.