Schnauser - Protein For Everyone
Esoteric Antenna
Schnauser was tien jaar lang een muzikaal geheim om te koesteren, maar met de release van het vijfde (!) studioalbum ‘Protein For Everyone’ hebben Mark en Vicky Powell van Esoteric de schatkamer opengezet voor het grote publiek. Dit is progrock die ons opnieuw op een pelgrimage richting Canterbury stuurt. Het erg Engelse Schnauser klinkt als een volledig opgeblonken jarenzestig-Rolls Royce met turbomotor.
Die motor horen draaien in de instrumentale secties uit opener Grey and Blue is meteen een feest van herkenning. Flits je met de teletijdmachine naar het einde van de sixties en beeld je een piepjonge Steve Howe en David Sinclair (organist van Caravan) in. De crisisjaren zijn dan nog ver weg: “Sun in my eyes, nothing to complain about / Clear blue sky, prescription not needed here / Happiness found, compassion / and spirit in this beautiful land, / Where everyone helps you out.” Toch kun je niet naast de onzichtbare, ironische subtekst kijken.
Het gekscherende titelnummer is een ecologische fabel waarin het kwartet de hongersnood uit de wereld wil helpen. Bemerk de onderkoelde, Britse humor, geserveerd door zanger-gitarist Alan Strawbridge met het nodige flegma. Minstens evenzeer tot de verbeelding sprekend is de imkersong The Reason They’re Alive, dat het probleem van gezinsplanning en huisvesting adresseert bij onze nuttige vrienden, de bijen.
Muzikaal ambitieuzer zijn Strawbridge, Duncan Gammon (zang en toetsen), Holly Mc Intosh (zang en bas) en Jasper Williams (drums) in de toekomstfantasie National Grid, waarin de conventionele sixtiespopstructuur verlaten wordt voor progrock richting het geniale Hatfield And The North. Nog maffer wordt het in Buon Natale. Italiaans gezongen prog kruist hier met country en het slot herinnert aan het legendarische PFM.
Maar niks kon ons voorbereiden op de barokke extravaganza van Disposable Outcomes, dat in tien hilarische episodes vertelt over niks bijzonders en de huishoudelijkheid van de moderne man: “At No.3 in our street lives a man with no alibi / He cleans his teeth, lets the whole world pass him by.” Ruim zestien betoverende minuten lang laat Schnauser horen waartoe men in het beste geval in staat is. Het einde, gespeeld in tien achtste, is de handtekening van een band die je snel in je hart zult sluiten.