School Of Language - Sea From Shore

Thrill Jockey

In het rijtje van in 2008 schromelijk over het hoofd geziene releases presenteren wij u vandaag 'Sea From Shore' van School Of Language. Pop heeft dit jaar zelden zo avontuurlijk en vindingrijk door onze speakers geknald. En te zeggen dat dit plaatje ergens onder een stapeltje stof lag te vergaren. Schaam op ons!

School Of Language mag een fenix genoemd worden: zo glorierijk is deze band uit de assen van Field Music opgestaan. Of Field Music definitief de instrumenten heeft neergelegd, is nog lang niet zeker. Officieel is er sprake van een “hiatus”: tijd voor zijprojecten en dergelijke. En we kunnen niet zeggen dat we dat betreuren.

Field Music is nooit echt tot ons doorgedrongen, maar intussen hebben we School Of Language in ons hart gesloten. Het heeft even geduurd, maar nu is 'verslaving' het geschikte woord om onze huidige relatie met 'Sea From Shore', de debuutplaat van School Of Language, te schetsen. Luisterbeurt na luisterbeurt verorberen we elk detail van het album, en nog hebben we er niet genoeg van.

Brein achter dit muzikale spektakel is David Brewis. Je mag de man van ons gerust vergelijken met genieën als Jim O'Rourke, David Grubbs, de jongens van Grizzly Bear (Ships) en – waarom ook niet – Brian Wilson. Als je opener Rockist Part 1 hoort, merk je meteen dat je eigenzinnig gerief in de hand hebt. Het soort dat ook wel eens aan de breinen van die eerste twee grote namen is ontsproten.

Geen van de nummers is zomaar een mooie song, het zijn meesterlijk en onconventioneel gearrangeerde avonturen. Wat David Brewis nog straffer maakt, is dat hij die dwarse arrangementen combineert met een feilloos gevoel voor melodie. Een gevoel dat bijna zo perfect is als dat van een jeugdige Brian Wilson. Dat maakt de popdeuntjes van School Of Language tegelijk meeslepend, catchy en ongemeen spannend.

Op 'Sea From Shore' staat naar onze mening ook geen slecht nummer. Er is geen sprake van uitgesproken hoogtepunten, maar er vallen ook geen mindere passages te ontwaren.

Is dit dan een van de weinige platen die over de hele lijn dikke punten verdient? Ja. Zonder meer. Deze plaat mag dan niks zijn voor wie zijn popdeuntjes liefst op grootvaders wijze heeft, diegenen die op zoek zijn naar frisse en warse popsongs, zijn bij School Of Language aan het juiste adres.

Eens je ontdekt in welke mate elke song op het album bulkt van het vernuft, kan je niet meer zonder. Of je nu compleet zot wordt van het wervelende Disappointment '99, niet meer weet waar gebleven met je ontroering bij het horen van die dramatische wendingen in Ships of ook de drang voelt om ongewild spastisch te staan dansen op This Is No Fun, genieten zal je. En meer moet dat niet zijn.

Als je dit kleinood dus ergens in een platenbak ten lande stof ziet vergaren, doe jezelf dan een plezier: stop de eigenaar van die platenbak wat euro's toe en neem het mee.